نگر تا ای دل بیچاره چونی

چگونه می‌روی سر در نگونی

چگونه می‌کشی صد بحر آتش

چو اندر نفس خود یک قطره خونی

زمانی در تماشای خیالی

[...]

ازان مغزی که دایم در درونی

صفات خود در آنجا رهنمونی

عجب مرغی نمی‌دانم که چونی

که از اثبات و نفی ما برونی

مسیحش گفت تو دنیای دونی

منم گفتا چنین باری تو چونی

اگر تو هیچکس دانی که چونی

بهم بِسرشته مشتی خاک و خونی

یکی پرسید از مجنون که چونی

که بس بیچارهٔ و بس زبونی

مجوی از عیب بر موری فزونی

که در قدرت تو چون موری زبونی

تو هم در طاس گردون سر‌نگونی

نمی‌دانی که سر در طاس خونی

چو تو همچون منی در سرنگونی

منم در چاه، تو بر ماه چونی

چو در عقل و تمیز از ما فزونی

چرا باید در این سودا زبونی‌؟

بدو گفتا نپرسی خود که چونی

ز سوز اندرونی و برونی

الا ای شاخ طوبی شکل چونی

چو شاخی می مکن این سرنگونی

بدان رنجور گفت ای ماه چونی

که داری همچو گردون سرنگونی

تو خورشیدی میان خاک و خونی

مگر ذرات عالم رهنمونی

توئی بیرون ولی در اندرونی

همه ذرات خود را رهنمونی

چه میدانی در اینجا تا تو چونی

توئی آن جوهری که ذوفنونی

تو استادی و ما را رهنمونی

گرفته هم درون و هم برونی

بهر قرنی برون آید به لونی

ازو آباد میدان این دو کونی

طلبکار تو و تو در درونی

چو بیچونی چه گویم من که چونی

نمانده عقل تو راز دو کونی

از آن اندر یکی بر لون لونی