نشاید وصف او گفتی که چون است

که از تشبیه و از وصف او برون است

خِرد ما را به دانش رهنمون است

حساب عشق ازین دفتر برون است

بگفتا عشق شیرین بر تو چون است؟

بگفت از جان شیرینم فزون است

چنین نطعی که بحر سرنگون است

چه دانی لَعب‌های او که چون است

مرا تو باز دانستی که چون است

نمود من ترا این رهنمون است

دل عطّار در دریای خون است

در این دریا یقین او رهنمون است

چو بر عاشق اشارت تیغ خون است

سیاست کردن از رحمت برون است

چه جزو است آنکه او از کل فزون است

طریق جستن آن جزو چون است

چه جزو است آن که او از کل فزون است

طریق جستن آن جزو چون است

وجود آن جزو دان کز کل فزون است

که موجود است کل وین باژگون است

همه احوال عالم باژگون است

اگر تو عاقلی بنگر که چون است

دل من باری از تیمار خون است

ندادم حال آن بیمار چون است

گناه من اگر از حد برون است

هزاران بار ازان فضلت فزون است

سخن رانم ز ساق او که چون است

بنای حسن را سیمین ستون است

ز حال دل چه گویم خود که چون است

ز چشم خونفشان یک قطره خون است

بگفتا چشم تو بی نور چون است

بگفت از بس که بی تو غرق خون است

بگفتند او به دست غم زبون است

فتاده در میان خاک و خون است

فروغ نور او از حد برون است

ز فانوس خیال ما فزون است

نمیدانی چه سوزی در درون است

درونم ز آتش داغ تو خون است

هر آن لعلی که در سنگی درون است

ز تنهاییست کش دل غرق خون است