چو قفل رومی آوردی در آهنگ

گشادی قفل گنج از روم و از زنگ

خدایش تیغ نصرت داده در چنگ

کز آهن نقش داند بست بر سنگ

لب و دندانش از آن در سنگ زد چنگ

که دارد لعل و گوهر جای در سنگ

که کار آمد برون از قالب تنگ

کلید‌ت را گشادند آهن از سنگ

چو زنبور‌ی که دارد خانهٔ تنگ

در آن خانه بود حلوا‌ی صد رنگ

طرفداران کوه آهنین چنگ

به رجم حاسدش برداشته سنگ

اگر خواهد به آب تیغ گل رنگ

برآرد رود روس از چشمهٔ زنگ

اگر عشق اوفتد در سینهٔ سنگ

به معشوقی زند در گوهری چنگ

من آن شیشه‌ام که گر بر من زنی سنگ

ز نام و کنیتم گیرد جهان ننگ

چو صاحب‌سنگ دید آن نقشِ ارژنگ

فروماند از سخن چون نقش بر سنگ

جواهر جست از آن دریای فرهنگ

به چنگ آورد و زد بر دامنش چنگ

برونْش آرَم به نیروی و به نیرنگ

چو آتش ز آهن و چون گوهر از سنگ

چو من نقش قلم را در کشم رنگ

کشد مانی قلم در نقش ارژنگ

چنین گوید همیدون مرد فرهنگ

که شبدیز آمده‌ست از نسل آن سنگ

به ماتم‌داریِ آن کوهِ گل‌رنگ

سیه‌جامه نشسته یک جهان سنگ

که در پایان این کوهِ گران‌سنگ

چمن‌گاهی است گِردَش بیشه‌ای تنگ

چو بر زد بامدادن بور گل‌رنگ

غبار آتشین از نعل بر سنگ

به نادانی ز گوهر داشتم چنگ

کنون می‌بایدم بر دل زدن سنگ

سرود پهلوی در نالهٔ چنگ

فکنده سوز آتش در دل سنگ

نشسته گوهری در بیضهٔ سنگ

بهشتی پیکری در دوزخ تنگ