که سگ گرچه بصورت ناپسندست

ولیکن در صفت جانش بلندست

کسی راگفت کین خَیری بلندست

که بنیاد چنین پُل اوفکندست

ببین تا زور شیر عشق چندست

که چون موریم در پای اوفکندست

پسر گفتش که این کاری بلندست

که داند تا علو عشق چندست

چو کِرمانت برای بند بندست

بیک خرما ازین کرمان پسندست

چو زین جمله ترا ده گز پسندست

چرا پرسی ز جمله تا بچندست

شهش گفتا همه خشتت بچندست

چنین گفت او که ده خشتت پسندست

چو ملک این جهان ملکی روندست

بملک آن جهان شد هر که زندست

ازان خورشید سلطانی بلندست

که از آفاق یک قرصش پسندست

که او مشغول چندین گوسفندست

خدا می‌گوید او پاک و بلندست

سخنهای تو یکسر سودمندست

بغایت هم مفید و هم بلندست

ازان یک چشمه خورشید بلندست

که بدل خویش گیتی درفکندست

مرا ملکی که من دارم پسندست

وگر در بایدم چیزی سپندست

ترا هم چون عتابی تخت چندست

عتابی را چه تخت آن تخت بندست

چراجانت زعالم پر گزندست

که از عالم ترا قوتی بسندست

ترا از زهر بدعت گر گزندست

همین تریاق اربع سودمندست

بغایت داستانی دلپسندست

ز هر نوعی سخنهای بلندست

چنان از اخترم فالی بلندست

که چشم بد بر آتش چون سپندست

ببین تاکار و بار عشق چندست

که هر دم صد جهان برهم فگندست

چنان از عشق او خسرو نژندست

که گویی بندبندش زیربندست