وگر نه کرده بودی چرخ مایل

بدین سان لختکی میل معدل

ز یکْسو مُطربانْ نالنده بر مُل

دگر سو بلبلانْ نالنده بر گُل.

به مُشک و عَنبر و کافور و سُنبل،

به آب بید و مُرد و نرگس و گُل،

به بسترهای دیبا و حواصل،

بِپَروَردش به ناز و کامهٔ دل.

رخانش هست گفتی تودهٔ گل

لبانش هست گفتی قطرهٔ مل

چو بشنید این سخن رامین بیدل

ز آب دیده کردش خاک را گل

بگفت این و ز نرگس اشک چون مل

فرو بارید بر دو خرمن گل

تنش ابر بلا را گشته منزل

نم اندر دیدگان و برق در دل

همی گوید درین ساعت مرا دل

که بر کش پای خود یکباره از گل

به یک جام اندر آمد شیر با مل

به یک باغ اندر آمد سوسن و گل

به یادش گر خورم زهر هلاهل

شود نوش روان و داروی دل

گهی هستم میان سوسن و گل

گهی هستم میان مشک و سنبل

زمین ز اندام او شد خرمن گل

سرای از اشک او شد ساغر مل

اگر بی تو ببینم در چمن گل

شود آن گل همه در گردنم غل

چو رامین یک زمان نالید بر دل

ز دیده سیل خون بارید بر گل

شکفته بر کنارش لاله و گل

بنفشه رسته و خیری و سنبل

شکفته بر رخانش لاله و گل

بنفشه رسته و خیری و سنبل

چو بشنید این سخن رامین بیدل

تو گفتی چون خری شد مانده در گل

درین اندیشه مانده رام را دل

چو ریشه بود آگنده به پلپل

بنا گوشش چو دیبای پر از گل

طرازی کرده بر دیبا ز سنبل