گهی گفتی که این باغِ بهشت‌ست؛

که یَزدانْشْ ز نورِ خود سرشته‌ست.

زمین مرو پنداری بهشتست

خدایش ز افرین خود سرشته‌ست

جوانی ایزد از مینو سرشته‌ست

مرو را بوی چون بوی بهشتست

به چین اندر به سنگی برنبشته‌ست

که دوزخ عاشقان را چون بهشتست

خراسانی که چون خرم بهشتست

ترا ایزد ز حاک او سرشته‌ست

مرا بر سر مزن کم کار زشتست

قصا بر من مگر چونین نبشته‌ست

کسی کاو را وفا با جان سرشته‌ست

به برف اندر بِکُشتن سخت زشتست

ندانم بر سر من چه نبشته‌ست

که کار بخت با من سخت زشتست

بنام ایزد جهان همچون بهشتست

که خرم موسم اردیبهشتست

زمین از سبزه گوئی آسمانست

درخت از جامه پنداری فرشتست

بصحرا شو تماشا را سوی باغ

[...]

وجودت با عدم درهم سرشتست

که این یک دوزخ و آن یک بهشتست

بدو آن مرد گفت این بس درشتست

بنرمی همچو پشت خارپشتست

همه مرگ تو خوی ناخوش تست

همه خشمت به دوزخ آتش تست

بچشم تو اگر آن ماه زشتست

بچشم من چو حوری از بهشتست

که گردون همچو زالی کوژپشتست

بسی شوی و بسی فرزند کشتست

اگرچه گویی او حور بهشتست

ولی درجنب خوبی تو زشتست

چو دنیا کنده پیر گوژپشتست

بسا پرورده و آنگه بکشتست

در اینجا دوزخ و عین بهشتست

همه در عین ذات تو سرشتست

در این چنبر نمودار بهشتست

که در او طینت آدم سرشتست

کسی هرگز وجود خویش گشتست

چگویم چونکه این سرّی درشتست

بسی سالست تا بسیار گشتست

که مردم زادگان بسیار کشتست