چو با جُفتِ عِنینِ خویش پیوَست،

چو شاخِ خُشک، گَشته سروِ او پَست.

اگر خواهی درو آسان توان جست

ولیکن گر بخواهی بد توان رست

ملامت بر جگر شمشیر تیزست

سپر پیشش جگر با او ستیز است

و گر نه بوم ماه از کین شود پست

تو آنگه چون توانی زین گنه رست

زن دوشیزه را دو خوشه در دست

ز سستی مانده بر یک جای چون مست

تو پنداری بیاشفته‌ست چون مست

گرفته دست شیری را به دو دست

و گر پیوند ویرو با تو بشکست

جهانداری چنین با تو بپیوست

چه عاشق باشد اندر عشق چه مست

کجا بر چشم او نیکو بود گست

ز سختی گریه اندر برش بشکست

شکنج گریه گفتارش فرو بست

به گریه دایه را گفت این چه روزاست

که گویی آتش آرام سوزست

مرا او نیست در خور گرچه نیکوست

برادر نیست گرچه همچو ویرست

بجست از خوابگاه و تند بنشست

چو پیل خشمناک آشفته و مست

ز تخت شاه چون شمشاد بر جست

به کش کرده بلورین بازو و دست

دل من نه چنان در مهر بشکست

که داند مردم او را باز پیوست

مرا رامین به مهر اندر چنان بست

که نتوانم ز بندش جاودان رست

چنان چون ویس بت پیکر همی جست

قصا دست بلا بر وی همی بست

دگر باره بشد با ویس بنشست

گسسته مهر دیگر ره بپیوست

تو دانی کاین نه هنگام ستیزاست

که این هنگام هنگام گریزست

خوشا ویسا نشسته جام بر دست

هم از باده هم از خوبی شده مست

چو رامین چند گه بر بام بنشست

شب تاریک با سرما بپیوست