چو صافی گشت شهر و آن ولایت

از آنجا سوی ری آورد رایت

همی تا دایه باشد رهنمایت

بود دیو تباهی همسرایت

مرا بنمای روی جان فزایت

به من برسای زلف مشک‌سایت

چو من دلتنگ بودم در سرایت

بدو نالیدم از جور و جفایت

چه مایه رنج بردم در هوایت

چه مایه درد خوردم از جفایت

مرا گم شد جوانی در هوایت

همیدون زندگانی در وفایت

بکِشتی در دلم تخم هوایت

کنون آبش ده از جوی وفایت

بگفتم هر چه دیدم از جفایت

ازین پس خود تو می‌دان با خدایت

بپیچم چون به یاد آرم جفایت

چو آن شمشادگون زلف دو تایت

فروشویم ز دل زنگ جفایت

به دو دیده بخرّم خاک پایت

همی گفتی زبان خوش سرایت

تن من باد راما خاک پایت

بدو داده‌ست برهان کفایت

برو باریده باران عنایت

نبشتش عهد و منشور ولایت

ز پیروزی همی زیبدش رایت

جهان بیرون مباد از حکم و رایت

زمین خالی مباد از خاکِ پایت

چنین است آفرینش را ولایت

که باشد هر بهاری را نهایت

بپرسیدش که چون افتاد رایت؟

که ما را توتیا شد خاک پایت

پس از عمری که کردم دیده جایت

کم از یک شب که بوسم جای پایت

کنم در خانه یک چشم جایت

به دیگر چشم بوسم خاک پایت

توان دانست عالم را به غایت

بدین ترتیب از اول تا نهایت

هدایت چون بدینسان راند آیت

بدان ماندند محروم از عنایت