همه جان گردم و تن را بمانم

روان را از دل و جان وا رهانم

مرا توفیق ده تا حمد خوانم

صفات ذات تو بر لفظ رانم

اگر عمرت بود زین پس بمانم

وگرنه جان به عشقت برفشانم

تویی در ضمن سر عقل و جانم

چنین گوهر فشان زان شد زبانم

ز خود چندین سخن تا چند رانم

چو می‌دانم که چیزی می‌ندانم

مرا عمریست تا در بند آنم

که تا با هم دمی رمزی برانم

جواهر بین که از دریای جانم

همی ریزد پیاپی بر زفانم

بجز تو درجهان کس را ندانم

بجز تو جاودان کس را نخوانم

بلب گه جان دهم گه جان ستانم

ز خوبی هیچ باقی میندانم

اگرچه دردمند و ناتوانم

روا باشد که درمانی بدانم

ازآن ترسم که گر راز نهانم

بگویم سر ببرّند از زبانم

بگل گفت ای شده در خون جانم

بجانم سیر کردی از جهانم

کنون چون یافتی بس رایگانم

مکن هرگز سبک بر دل گرانم

الا ای دایه تا کی اشک رانم

بگو با من که تا جایت بدانم

زهی شهزاده کز ننگت چنانم

که میخواهم که در عالم نمانم

سخن گرچه نگفت او نیک دانم

که میگفت او که سر تا پا زبانم

گلش گفت ای گرامی تر ز جانم

چه آوردی خبر از گلستانم

بدو گفت ای بتو دل زنده جانم

چگونه شکر تو گفتن توانم

کجایی ای گل بستان جانم

بیا تا چون گلت در دل نشانم

مپرس از من که گر پرسی چنانم

که بوی خون زند از سوز جانم