بدل روباه گفتا گر بمانم

نه دندان باش ونه گوش و زبانم

چو دائم از دل خود بی‌نشانم

نشانی کی بود ازدلستانم

شهش گفتا اولوالامر جهانم

بوَد بر تو همه حکمی روانم

ببین تا پیل چندست این زمانم

که من اکنون عددشان می‌ندانم

چو چندین دست بینم در عنانم

اگر دستم دهد چون اسپ رانم؟

شهش گفتا که شیخا من ندانم

که چون از پی پیازی می‌ستانم

دریغا ای غریب و ای جوانم

دریغا نورِ چشم و شمعِ جانم

چو گوئی بی سر و بی پای ازانم

که سر از پای و پای از سر ندانم

چو تو در بوسه آئی هر زمانم

نهی چون پنبه موی اندر دهانم

بر شیخ آمد و گفت آن جوانم

که از دعوی کُشنده آن فلانم

ز گوش و چشم آزادست جانم

که من از جان ببویش باز دانم

چنین بیمار و سرگردان ازانم

که می‌دانم که قدرش می‌ندانم

کنون من بر سر آتش ازانم

که گه خون ریزم و گه اشک رانم

چنین گفت او که پر دردست جانم

که نام آن محلت هم ندانم

من این دانم که پر خونست جانم

که مادر بایدم دیگر ندانم

دلی بود از همه مُلک جهانم

همه خون گشت ودیگر می‌ندانم

بگو کانجایگه زخمی رسانم

که بی صد زخم جائی می‌ندانم

کنیزک گفت من گریان نه زانم

که درحکم فروش تست جانم

سگم خوان و مران از آستانم

که در کویت سگ یک استخوانم

مرا عمریست تادربندِ آنم

که تا با همدمی رمزی برانم