جهانی جان چو پروانه از آن است

که آن ترسا بچه شمع جهان است

به ترسایی درافتادم که پیوست

مرا زنارِ زلفش بر میان است

درآمد دوش آن ترسا بچه مست

[...]

همه عالم خروش و جوش از آن است

که معشوقی چنین پیدا، نهان است

ز هر یک ذره خورشیدی مهیاست

ز هر یک قطره‌ای بحری روان است

اگر یک ذره را دل برشکافی

[...]

رهی کان ره نهان اندر نهان است

چو پیدا شد عیان اندر عیان است

چه می‌گویم چه پیدا و چه پنهان

که این بالای پیدا و نهان است

چه می‌گویم چه بالا و چه پستی

[...]

نشان بندهٔ مقبل همان است

که پیش از کار کردن کاردان است

همه عالم پر از آثار جان است

ولی جان از همه عالم نهان است

زمین سفلیان را آسمان است

سرای علویان را آستان است

عجب تر گفت نزدیک من آن است

که در دریا ز خود کس را نشان است

یقین می‌دان که مغز و پوست یکسان است

ولی از پیش چشم خواجه پنهان است

وجود آیینه است اما نهان است

عدم آیینه را آیینه‌دان است

ندانم بام بُستانت چه سان است

که زندان تو باری بوستان است

برین نطع زمینت بیم جان است

که دم چون ریگ در شیشه روان است

از این صورت صفت خامش زبان است

صفت نتوان که این صورت چه سان است

امیرالمؤمنین شرح بیان است

امیرالمؤمنین نطق زبان است

درون خاک جان عاشقان است

در اینجا گه لقای جاودان است

جمال جان جان در جان عیان است

ولی از چشم نامحرم نهان است

دوای درد تو جان جهان است

کی اینجا گه ترا عین العیان است

صبور است او یقین و راز دان است

حقیقت اندر اینجا بود جان است

جهان و هرچه در روی جهان است

همه از ذات حق عکسی عیان است

چه شور است اینکه در جان جهان است

مگر منصور بین عین العیان است

تو بشناس آنکه مقصود جنان است

معین و رهبر این کاروان است