ز تو نشگفت فضل و بردباری

چنان کز ما جفا و زشتکاری

روان او بِرَست از شرمساری

که بسیارند همچون او به زاری

سوار ترک بودش صدهزاری

که بس بد با سپاهی زان سواری

هم از سلطان هزیمت شد به خواری

هم اندر راه کشته شد به زاری

به ماهی در نباشد روزگاری

کز اقلیمی نیارندش نثاری

ولیکن هست ازیشان نامداری

دلیری کاردانی هوشیاری

به شادی دید شهری چون بهاری

چو گوهر گرد شهر اندر حصاری

به هر کاری مرو را دیده کاری

وزو دیده وفا و استواری

بدو گفت ارچه تو خود هوشیاری

وفاداری و از دل دوستداری

ازو ترسی بدو امّید داری

و زو خواهی تو در هر کار یاری

سر از فرمان او بیرون نیاری

همه کاری به فرمانش گزاری

چو کار ما به کام ما گزاری

ز ما یابی هر امّیدی که داری

مرا اندر صفاهان بود کاری

در آن کارم همی شد روزگاری

گَهِ بَخشِش چو اَبْرِ نُوبهاری.

گَهِ کوشِش، چُو شیرِ مَرغْزاری.

بزرگان مِثلِ شیرانِ شِکاری.

بُتان چُونْ آهُوانِ مَرغْزاری.

گروهی بر کنارِ رودباری،

گروهی در میانِ لاله‌زاری.

پسِ پشتش بسی مَهْد و عِماری؛

بِدو در، ماهرویانِ حِصاری.

به دیده چون گوزنِ رودباری

شکاری دیده‌شانْ شیرِ شِکاری،

هَمَ ازْ رویَش خجِلْ بادِ بهاری،

هم از مویش خجِلْ عودِ قماری.

بِدو گُفتِ: «ایْ جَهانِ کامگاری

چرا بر منْ هَمی افسوس داری؟