سده جشن ملوک نامدارست

ز افریدون و از جم یادگارست

زمین گویی تو امشب کوه طورست

کزو نور تجلّی آشکارست

گر این روزست شب خواندش نباید

[...]

سخن‌شان در فصاحت آبدارست

هنرشان در شجاعت بیشمارست

مرا تا آشنا شیر شکارست

کبابم ران گور مرغزارست

کجا این داستانی نامدارست

در احوالش عجایب بیشمارست

جهان را رنگ و شِکل بی‌شمارست.

خِرَد را بافرینش کارزارست.

گهی گفتی که این باغ بهارست؛

که در وِی لاله‌های آبدارست.

سیه زلفینَشَ انْگورِ به بارست.

زَنَخ‌سیب و دو پستانش دو نارست.

بسی گاهست خیلی روزگارست

که نادانیت بر ما آشکارست

تو دی ماهی و آن دلبر بهارست

رسیدن‌تان به هم دشوار کارست

کجا خویشی با تلخیش یارست

چنانکش خرمی جفت خمارست

به کوشش همچو شیر کینه دارست

به بخشش همچو ابر نوبهارست

سزوشت سال و مه اندر کنارست

به گفتارت همیشه گوش دارست

نه رویست این که یزدانی نگارست

سرای شاه ازو خرم بهارست

که رامین را چگونه دوستدارست

دلش با وی چگونه سازگارست

چرا رفته‌ست کاو خود نامدارست

چو ضحاکش هزاران پیشکارست

نه تو بادی نه آن کت دوستدارست

نه آنکت دایه و نه آنکه یارست

کجا شهری و جایی نامدارست

کجا باغی و راغی پر نگارست

بهشتست این که دیدم یا بهارست

بهشتی حور یا چینی نگارست

رخش گفتی نگار اندر نگارست

بنا گوشش بهار اندر بهارست

کنون پیشم همیشه گل به بارست

گهم در دست و گاهم در کنارست