برد سلکی ز مروارید شب تاب

به یک رشته درون صد قطرهٔ آب

کنی خود با هم آغوش دگر خواب

دهی گوش من بی خواب را تاب

دو ساغر در دو دستش صاف و نایاب

یکی پر شیر و دیگر پر ز جلاب

بزرگ امید گفتش کز همه باب

چو تو بیدار نتوان دید در خواب

بگفت آید گهی خوابت درین باب

بگفت آری برادر خواندهٔ خواب

چو مه در چادر شب رفت در خواب

فرو پیچیدگی گردون نطع مهتاب

نخست آن تشنه لب خشک بی تاب

دهن را ز آب حیوان کرد سیراب

اگر صد سال گردانند دولاب

چه کم گردد ز دریا قطره‌ای آب