تَنَش سیم‌ست و لَبْ یاقوتِ ناب‌ست.

همان دَندانِ او دُرِّ خوشاب‌ست.

گر ایشان اخترند او آفتابست

ور ایشان عنبرند او مشک نابست

نه چرخست او نه ماه و آفتابست

کجا بامن هم از یک مام و بابست

اگر ویسه نه ویسست آفتابست

چو مینو نیک بختان را ثوابست

چه سود ار تنش خوشبو چون گلابست

که چون آتش روانم را عذابست

من آن ویسم که رویم آفتابست

من آن ویسم که مویم مشک نابست

سلاح تو همین باران و آبست

سلاح او همه پولاد نابست

به روزِ ابر، غم خوردن صوابست

تو شادی کن که امروز آفتابست

عذابم می‌دهی و‌آن نا‌صواب‌ست

بهشت است این و در دوزخ عذاب‌ست

اسد کو ناف خانهٔ آفتابست

ازان آهو دمش چون مشک نابست

زنی مشهور همچون آفتابست

که پیش حق دعایش مستجابست

وگر عمر تو بیرون زین حسابست

بهر دم در حسابت صد حجابست

چو رویش را جمال بی‌حسابست

جمالش را فروغ او حجابست

شدم بر پی روان تا آن چه آبست

که چندینیش در رفتن شتابست

چو یک یک ذرّهٔ عالم حجابست

ترا گر ذرّهٔ باشد حسابست

گرت یک جَو حرام ناصوابست

هزار و هشتصد سالت عذابست

چو هر همدم که می‌بینم حجابست

مرا پس هر دمی همدم کتابست

چنین کس را که زهدی بی‌حسابست

چو ازگور و کفن چندین حجابست

دل عطّار از دردت خرابست

گذر سوی خرابیها صوابست

چو مویی تا به کوهی در حسابست

چه مویی و چه کوهی چون حجابست