غبار پوسیرونرف پی تره پیکان

حزام سانگل بود دهنه زن، برید عنان

گه فریضهٔ شام آن چراغ ترکستان

کنار من ز رخ خویش کرد لالستان

پی شکار دل و جان به غمزه و ابرو

کهی گشاده کمین وگهی گشوده کمان

به چرخ‌، برجیس از ماه روی او خیره

[...]

دربغ و دردکه ازکید چرخ و فتنه دهر

بشد صبوری و ازکف ربود صبر جهان

دربغ از آن دل دانا که از جفای سپهر

گزید خاک سیه را ز بهر خویش مکان

صبوری آن ملک شاعران طوس برفت

[...]

کربم و باذل ابری برآمد از بر کوه

بغارتیده همه بار خانهٔ عمان

صلای داد و جبین برگشاد و کرد نثار

به‌دشت گوهر سیراب و بر افق مرجان

خمیده پشت، زنی پیر، لندلندکنان

دو سه دقیقه پیش آمد و نمود فغان

که صد هزاران لعنت به مردم تهران

سپس نگاهی بر من نمود و گشت روان

چو آن سفید کفن خورده، خورده شد پنهان

به زیر خاک سیاه و از او نماند نشان

نهاد پیر، یکی تخته سنگ بر سر آن

سپس به چشم خداحافظی جاویدان

نمود مُنفَصِلَم از مشاغلِ دیوان

برای من نه دگر، رتبه ماند و نی عنوان

ببین شرافت و مردانگی، در این دوران

گذشته زآن که ندارد ثمر، دهد خُسران!

من و دو تن پسرم، شب پیاده از کرمان

برون شدیم زمستان سخت یخبندان

نه توشه‌ای و نه روپوش، مُفلِس و عُریان

چه گویمت که چه بر ما گذشت از بوران

یکی دو ماه ز بعد خلاصی‌ام دوران

دگر نماند بدان سان و گشت دیگرسان

که رفته رفته شورش فتاد در جریان

نویدِ نهضتِ ستارخان و باقرخان

به خاصه آنکه خبرها، رسید از گیلان

ز وضع شورش و از قتل آقابالاخان

فتاد غلغله در شهر و حومهٔ تهران

که عن‌قریب به شَه می‌شود چنین و چنان

به جغذ گفت شبانگاه طوطی از سر خشم

که چند بایدت اینگونه زیست سرگردان

چرا ز گوشهٔ عزلت، برون نمیئی

چه اوفتاده که از خلق میشوی پنهان

کسی به جز تو، نبستست چشم روشن بین

[...]

در آن سرای که زن نیست، انس و شفقت نیست

در آن وجود که دل مرده، مرده است روان

بهیچ مبحث و دیباچه‌ای، قضا ننوشت

برای مرد کمال و برای زن نقصان

زن از نخست بود رکن خانهٔ هستی

[...]

به گربه گفت ز راه عتاب، شیر ژیان

ندیده‌ام چو تو هیچ آفریده، سرگردان

خیال پستی و دزدی، تو را برد همه روز

بسوی مطبخ شه، یا به کلبهٔ دهقان

گهی ز کاسهٔ بیچارگان، بری گیپا

[...]