بفرمود از شهر تا پهن دشت

ز نیزه یکی طاق سازند و هشت

یکی شهر برساخت کورش بدشت

که چشم فلک خیره زان شهر گشت

به تسخیر بابل چو مامور گشت

بفرمود لشکر رود سوی دشت

چنان جنگ سختی در آن پهن دشت

نمودند کز آن فلک خیره گشت

وزان نیروی مصریان سست گشت

همه رو نهادند نا گه ز دشت

چو کامبو ز یازار و نالان گذشت

ز گیتی پلیدی ورا بهره گشت

یکی نامه با مهربانی نوشت

امیری فرستاد نیکو سرشت

ز بس مر دو مرکب در آن پهن دشت

به خون تن خویشتن غرقه گشت

یکی نامه بهر سپهبد نوشت

بسی آفرین کرد کای خوش سرشت

شما صبحگاهان بر اطراف دشت

که تا من بیایم نمائید گشت

خشایار چون سومی را بکشت

چهارم بر ایشان دگر کرد پشت

چو کامبوجیا بردیا را بکشت

پس آنگه خودش کرد بر جنگ پشت

بزد بر جگر گاه و خود را بکشت

بدنیای بیهوده بنمود پشت

بیا ساقی ای رشگ حور بهشت

که رشگ بهشتست گلزار و کشت

چو نیکو مرا خامه‌ام این نوشت:

که بیگانه به، از خود بدسرشت!

خری از گلستان باغی گذشت

بسی گل به ره دیده، وقعی نهشت

بدین خردیم، آسمان درشت

بدام بلای تو افکند و کشت

شکایت کنان، گه ز سر، گه ز پشت

چراغی که در دست خود داشت کشت

مرا بازگشت، اول کار مشت

همی گفت هر قطرهٔ خون، که کشت

در آن دم که پژمرد و بیمار گشت

یکی ابر خرد، از سرش میگذشت