سخن بر تو نیکو کند کار زشت

سخن ره نماید به سوی بهشت

چو از شانزده سالشان برگذشت

همه حال گیتی دگر گونه گشت

بگفت این و در گرد میدان بگشت

زمین را بسم فرس در نوشت

بگفت این و در گرد میدان بگشت

زمین را بسم فرس در نوشت

چهل مرد از آن نامداران بکشت

که از کس گه کینه ننمود پشت

همام جهان دیدهٔ گوژپشت

ز حمیت یکی حمله بردش درشت

سنانش گذارید از سون پشت

بر آن سان بزاری مر او را بکشت

به سینه برش طعنه ای زد درشت

سر نیزه بگذاشت از سوی پشت

برو نیز گلشاه دلبر بگشت

چو دو شیر آشفته بر ساده دشت

به عشق آن پسر از پدر درگذشت

به یکبارگی سست و بیچاره گشت

سر تیغ تیز از وی اندر گذشت

ز مکر کنیزک پسر خیره گشت

همی بود تا شب بسی درگذشت

شباهنگ بر چرخ گردان بگشت

بشد سوی کانه دو تا کرده پشت

جگر سوخته دل گرفته به مشت

چو یک چند باره بپیمود دشت

جگر خسته گلشاه از او بازگشت

بگفت این سخن واندر آن ساده دشت

زحمیت یکی گرد ورقه بگشت

ز هفت و ز هشت و ز نه درگذشت

همی گشت تا دشت پرکشته گشت

از آن چرخ گردندهٔ گوژپشت

بسی دیده ام روزگار درشت

ز چل مرد صعلوک سی را بکشت

دگردر هزیمت نمودند پشت

هر آنچ از تو خواهد ز بخت و سرشت

ز تلخ و ز شیرین و از خوب و زشت

چو یک چند بر حالشان برگذشت

دل ورقه از عشق آشفته گشت