دوش چون صبح بر کشید علم

شد جهان از نسیم او خرم

روشنی آمد از عدم به وجود

تیرگی از وجود شد به عدم

شب دیجور شد ز روز جدا

[...]

زین جهان همه سراسر غم

دلم از دل گرفت و از جان هم

محترم بوده در جهان قدم

نور او پیش از آدم و عالم

هر چهار آفتاب چرخ امم

بحر صدق و حیا و عدل وکرم

نه خطا گفتم و غلط کردم

‌حشو بود این‌گهرکه من سفتم

دوستی نیست کو شود همدم

همدمی نیست کو شود محرم

ای خطاب تو نیر اعظم

ای خضر کسوف مسیحا دم

اینت عزف که صانع عالم

بر وجود تو یاد کرد قسم‌!

کی مکان باشدش ز بیش و ز کم

که مکان خود مکان ندارد هم

تو حقیقت بدان که در عالم

از برای نتیجهٔ آدم

به نخستین قدم که زد آدم

پوستینش درید گرگ ستم

شحنه‌ای را ز بهر دفع ستم

بفرستاد اندرین عالم

چه وجودت به نزد او چه عدم

مثل تو بر درش نیاید کم

همه شو بر درش که در عالم

هرکه او جز همه بود همه کم

حاتم آنگه که کرد عزم حرم

آنکه خوانی ورا همی به اصم

هر سری کز تو رست هم در دم

سر بزن چون چراغ و شمع و قلم

این همه حیله بهر یک دو درم

شام تا چاشتی ز بهر شکم

جرّ و جزم وی از طریق قدم

لوح محفوظ و سرِّ سیر قلم

پدر آدم اندرین عالم

هست از آن دم که زادهٔ مریم

جان او دیده ز آسمان قِدم

زادنِ عقل و آدم و عالم