در ره از آبهای جان کاهت

پل نگهبان بُوَد نه همراهت

تا دهد از کرم بخود راهت

گرچه ز اختر کمی کند ماهت

به براق و بر فرف راهت

به وصول و به قربت شاهت

زآن غلطها چو پا کشد راهت

نبرد دیو فتنه در چاهت

گه بود کز عضب کند شاهت

برد از تخت باز در چاهت

قربت خود کجا دهد شاهت؟

به ولایت کجا بود راهت؟

ناامیدم مکن ز درگاهت

که چو من نیست بنده ی راهت

جان فدای رخ تو خواهم کرد

گر به خون منست دلخواهت

بر لب آمد ز روز هجرم جان

[...]

رو به ره داشت جان آگاهت

چون فتادی ز ره که زد راهت

ای پسر حب حشمت و جاهت

کرده دور از حریم آن شاهت

بر تو یار از تو اقربست و ترا

کرده دور از تو نفس گمراهت

یکدم از خود در اوبین که توئی

[...]