رشوت بسیار و زرهای یتیم

در نهانی گیرد او از روی بیم

شش هزاری داشت نقره آن یتیم

گفت حق داده مرا خوان نعیم

یا الهی یک زمان بیتو نیم

گر زنم بی‌تو دمی خود کی زیم

یک ندا آمد بگوشم کی حکیم

خیز و روزین مملکت بیرون سلیم

تا شوی واقف ز اسرار کریم

بر طریق دین حیدر شو مقیم

چون محمد گر بود اسمش رویم

بر سر ارباب عرفان بود غیم

مردم مااندک و دشمن عظیم

توبه رحمت کن مددمان ای کریم

خود دونیمه گشت و اسبش شد دو نیم

تیغ آن شه بر زمین آمد مقیم

تا بتو باشند خود یار وندیم

هم بتو باشند در معنی مقیم

من ترا راهی نمایم از علیم

تو بر آن ره رو بجنّات النعیم

گفت امامش گر چنین باشی مقیم

ایمنی از محنت قعر جحیم

به بقول خصم خواهی کرد بیم

کی دهندت جا بجنات النعیم

بود او را عقل لقمان حکیم

در میان اهل عرفان بُد سلیم

کرد آخر چون سخن شه با حکیم

خواند آن فرزند را پیشش سلیم

هم تو عالم هم تو عارف هم حکیم

هم تو درویش و تو دیندار و سلیم

هست خاموشی بهشت با نعیم

رو چو خاموشان صراط مستقیم

پس تحمّل کرد ازگفتش حکیم

سر به پیش افکند چون مرد سلیم

گفت با او پیر نادان کی حکیم

دارم از تو در جهان بسیار بیم

هرکه از تیغش رود سوی جحیم

ماند اندر دوزخ سوزان مقیم

هر که پندم را بداند چون حکیم

کار او گردد به عالم مستقیم