کفر برخاست از ره و ایمان نشست

بت پرست روم شد یزدان پرست

عزم ره کردند عزمی بس درست

ره سپردن را باستادند چست

مشکل دلهای ما حل کن نخست

تا کنیم از بعد آن عزمی درست

گاه رندم، گاه زاهد ،گاه مست

گاه هست و نیست و گاهی نیست و هست

گر همه کس پاک بودی از نخست

انبیا را کی شدی بعثت درست

دیگری گفتش که نفسم دشمن است

چون روم ره زانک هم ره رهزنست

چون بدو دادی تو هر دولت که هست

کی توانی دادن آسانش ز دست

تو بمانده روز و شب حیران و مست

تا دهد یک ذره زین لاشیء دست

هرک چون پروانه شد آتش پرست

سوختن را شاید آن مغرور مست

تا مرا چون گل زری نبود به دست

همچو گل خندان بنتوانم نشست

زر اگر جایی به غایت در خورست

هم برای قفل فرج استر است

شهریاری چون دهم کلی ز دست

چون کنم بی آن چنان قصری نشست

گر نبودی مرگ را بر خلق دست

لایق افتادی درین منزل نشست

زودش آن صورت شود بیرون ز دست

و او از آن حیرت کند در خون نشست

هرکه خورد او از اجل یک تیغ دست

هم قلم شد تیغ و هم دستش شکست

گر به صدر مملکت خواهی نشست

هم نخواهی رفت جز بادی بدست

بر دل پر خون من چندان غمست

کز غمم هر ذره‌ای در ماتم است

هرک او از ذره برخیزد نخست

اصل او هم ذره‌ای باشد درست

تیز چشمی گفت ای مغرور مست

ره ترا تا او هزاران سال هست

خونیانند این همه بریده دست

در بر ایشان چرا باید نشست