منظری سر بر فلک افراشته

چار دیوارش به زر بنگاشته

در جهان هر کس که تخمی کاشته

کشته است این تخم و بر برداشته

جمله بر تقلید سر افراشته

پیشوایان را چو خود پنداشته

آن یکی دیوانه سرافراشته

سر بسوی آسمان برداشته

هم یقین او گمان برداشته

شعله های نور را بفراشته

اندران مهره بسی خط داشته

برصفت آن لمعهها بفراشته

اصلی اما فرع را بگذاشته

فرع فرع تو همه بگماشته

ای جنابت چون سپهر افراشته

چرخ ارکان چون توئی ناداشته

در وغا روز هزیمت شیر چرخ

ز اژدهای رایتت بر کاشته

هرچه در این سفره ی آب است و خاک

[...]

رایت اکرام و داد افراشته

فقر و حاجت از جهان بر داشته

حاملند و خود ز جهل افراشته

راکب و محمول ره پنداشته

گرد فارس گرد سر افراشته

گرد را تو مرد حق پنداشته

خرمنی بودی به دشت افراشته

مهمل و ناکوفته بگذاشته

پهلوان چه را چو ره پنداشته

شوره‌اش خوش آمده حب کاشته

چون نبودش تخم صدقی کاشته

حق برو نسیان آن بگماشته

ای هوا را طب خود پنداشته

بر ضعیفان صفع را بگماشته

ای مرا از یاد خود بگذاشته

مهربانی از میان برداشته

این دل مسکین سرگردان ما

از تو چشم مهربانی داشته

دشمنی کردی به جانم دلبرا

[...]

هستی خود را همان پنداشته

بود خود را آن وجود انگاشته

تخم خود زین شوره ده برداشته

در زمین فهو حسبه کاشته

ناله اش راه فلک برداشته

گریه اش دامان ز اشک انباشته

سقف آن را تا فلک افراشته

از طلا و لاجورد انباشته