گر مرا صد سر بود هر یک پر از سودای او

چون سر زلفش بیفشانم به خاک پای او

چشم ما از گریه شد تاریک چون سازیم جاش

نیست جای چشم روشن خود که باشه جای او

با خیالش مردم چشمم نمی آید به چشم

[...]

شد به جلباب کفن پنهان رخ زیبای او

زینت تابوت چوبین قامت زیبای او

شاه خیبر کن شد آخر در عماری جای او

تا دهند اندر شبستان لحد ماوی او