پرسم ز تو پرسیدن اگر عیب نباشد

عاشق چو نمی‌خواهی معشوق چرایی

تا تلخی هجران نکشد خسرو پرویز

قدر لب شیرین شکر بار نداند

طلب از یار بجز یار نمی‌باید کرد

حاجت از دوست بجز دوست نمی‌باید داشت

در بزم دردنوشان زهد وورع نگنجد

در عالم حقیقت عیب و هنر نباشد

همه را گل به دست و ما را خار

همه را بهره گنج و ما را مار

یار در پیش و ما قرین فراق

باده در جام و ما انیس خمار

بار ما شیشه و گریوه بلند

[...]

کس نیست که در دل غم عشق تو ندارد

کان را که غم عشق کسی نیست کسی نیست

جز غم ز جهان هیچ نداریم ولیکن

گر هیچ نداریم غم هیچ نداریم

شاید ار ملک جهان در طلبش در بازم

که دمی صحبت تو ملک جهان می‌ارزد

ای تیر غمت را دل عشاق نشانه

خلقی به تو مشغول و تو غایب ز میانه

گه معتکف دیرم و گه ساکن مسجد

یعنی که ترا می‌طلبم خانه به خانه

مقصود من از کعبه و بتخانه تویی تو

[...]

معنی صفت را نشدی جلوهٔ آثار

گر نام به هر مرتبه از ذات نبودی

اعیان جهان مظهر اسماء و صفاتند

اسماء و صفات آیینهٔ حضرت ذاتند

مجموع مراتب که به هستی شده دائم

امواج و حبابند که در بحر حیاتند

خدا را عاشقان کعبه بربندید محمل‌ها

که گر شوق درون باشد شود نزدیک منزل‌ها

در طریقت هرکه در هر عالمی گامی زند

کی توان گفتن که هست او مرد کار افتاده‌ای

مانگوییم که موجود حقیقی ماییم

کز میان همه اعداد یکی موجود است

تا نگوییم چرا سجدهٔ آدم کردند

پرده‌ای بیش نبود آدم و حق مسجود است

مسلم است کسی را طرب ز بادهٔ عشق

که مست خسبد و در حشر مست برخیزد

ای آنکه از خدا طلبیدی وصال او

آیینه صاف کن که ببینی جمال او

بی عشق هر که گفت که این راه ممکن است

بر ما نه لازم است شنیدن محال او

سر شد و راه خرابات به پایان نرسید

آری این راه ره بی سر و بی پایانست

عشق دردی است به نزدیک طبیبان لیکن

دردمندان همه دانند که آن درمانست

تراست چشم جهان بین، بیا نهان بین شو

که گفت گرد ببین خواجه وسوار مبین

خدا جویی سزا باشد سراندازان فانی را

که عاشق در نظر نارد طریق صرفه دانی را

به پای دل سفر کن گر هوای ملک جان داری

نداری در قدم یک گام لیکن صد زبان داری

ترا مشرب بسی تنگ است و چشمِ دل بسی تیره

وگرنه سوی هر ذره جهانی در جهان داری

تو این هستی خود را هر زمان بند بلایی دان

[...]