بس که بیرون و درونم همگی دوست گرفت

بوی یوسف دهد ار باز کنی پیرهنم

ای خردمند در این گوش سخن‌های کسی است

کی توانم که سخن‌های ترا گوش کنم

حسد می‌بردی ای دشمن به عقل و دانش خسرو

بیا تا بر مراد خاطر خود بینی اکنونش

یک قدم بر جان خود نه یک قدم برهر دو کون

زین نکوتر رهروان عشق را رفتار نیست

کنم گر از تو فراموش خاک بر سر من

به زیر خاک که خشتم به زیر سر باشد

خسرو است و شب افسانهٔ یار و هر یار

قدری گرید و هم بر سر افسانه رود

خوشم به دولت خواری و ملک تنهایی

که التفات کسی را به روزگارم نیست

به طعنه گفت خسرو توانی رستن از دستم

توانم خاصه با این زور بازویی که من دارم

راست رو را پیر ره کن گرچه زن باشد که خضر

چون به ظلمت ره کند گم مادیانش رهبر است

جعفر آن باشد که طیار از فلک بیرون رود

نه کسی کو بال را طیار دارد جعفر است

در تصوف رسم جستن خنده کردن بر خود است

[...]

بسیار بکوشم که بپوشم غم خود لیک

آتش چو بگیرد نتوان داشت نهانش

گفتم احوال دل خویش نگویم به کسی

لیک از بی خبری رفت به عالم خبرم

هر دو عالم قیمت خود کرده‌ای

نرخ بالا کن که ارزانی هنوز

تو ای صنم که مرا در دلی چه سودم از آن

که در میان من و دل هزار فرسنگ است

به کوی عاشقی از عافیت نشان ندهند

هر آن کسی که به اولین دهند، آن ندهند

ای که در دیده درونی و در آغوش نه‌ای

هم به جان تو که یک لحظه فراموش نه‌ای

به خدا که سینهٔ من بشکاف و دل برون کن

که درون خانهٔ تو دگری چه کار دارد

پند کسم به دل ننشیند که دل ز عشق

پر شد چنانکه جای نمانده است پند را

هر که بر جان عاشقان خندد

گریه‌ای واجب است بر حالش

طرفه زمانی است دمِ صبحگاه

هم ورعش خوش بود و هم گناه

در بزم دردنوشان زهد وورع نگنجد

در عالم حقیقت عیب و هنر نباشد

همه را گل به دست و ما را خار

همه را بهره گنج و ما را مار

یار در پیش و ما قرین فراق

باده در جام و ما انیس خمار

بار ما شیشه و گریوه بلند

[...]