گیرم ز خلق روی به هامون کند کسی

از دست خود کجا رود و چون کند کسی

بنمای رخ چون دیده را گرم تماشا کرده‌ای

ار خوش بود مستوریت ما را چه رسوا کرده‌ای

تو و زهد خشک زاهد، من و عشق و می پرستی

تو و عیش هوشیاری، من و گریه‌های مستی

کودک مشیمه را نشمارد به خویش نیک

دنیا به چشم مردم دنیا حقیر نیست

دولت طلبی دامن دل را مده از دست

شاید که برون آید از این بیضه همایی

نومیدی عاشقان قدیم است

مخصوص به روزگار من نیست

پیاله می‌کشم امشب به طاق ابرویی

سبوکشان خرابات عشق را هویی

نالیدن بلبل ز نوآموزی عشق است

هرگز نشنیدیم ز پروانه صدایی

کرد داغم نگه زاهد خاموش حزین

چه بگویم به من این صورت دیوار چه کرد

از صحبت صوفی منشان سوخت دماغم

ای باده پرستان ره میخانه کدامست

بازوی زال دنیا چند افکند به خاکت

بی درد پشت دستی نامرد پشت پایی

با هرچه بود انس تو جای تو همان است

هر چیز هوای تو خدای تو همان است

ای دور مانده از حرم خاص کبریا

سوی وطن رجوع کن از خِطّهٔ خطا

بگذر ز دلق کهنهٔ فانی که بیش ازین

بر قامت تو دوخته‌اند از بقا قبا

بزدای زنگ غیر به غیرت ز روی دل

[...]

به کوی عاشقی از عافیت نشان ندهند

هر آن کسی که به اولین دهند، آن ندهند

تو ای صنم که مرا در دلی چه سودم از آن

که در میان من و دل هزار فرسنگ است

گفتم احوال دل خویش نگویم به کسی

لیک از بی خبری رفت به عالم خبرم

هر دو عالم قیمت خود کرده‌ای

نرخ بالا کن که ارزانی هنوز

شنیده‌ام که سگان را قلاده می‌بندی

چرا به گردن خسرو نمی‌کنی رسنی

ای که در دیده درونی و در آغوش نه‌ای

هم به جان تو که یک لحظه فراموش نه‌ای

من ناتوان ز یاد کسی گشتم ای طبیب

آن دارویم بده که فراموشی آورد