ای مرده‌ای که در تو ز جان، هیچ بوی نیست

رو رو که عشق زنده دلان مرده شوی نیست

اول بدان که عشق نه اول نه آخر است

هر سونظر مکن که از آن سوی، سوی نیست

نه شبم، نه شب پرستم که حدیث خواب گویم

چو غلام آفتابم، همه ز آفتاب گویم

لاف محبتت زنم تا نفسی است در تنم

گر به تمام عمر خود بی تو دمی زنم، زنم

بعد هزار سال اگر برلحدم تو بگذری

مشک شود همه گلم، روح شود همه تنم

قدحی دارم بر کف به خدا تا تو نیایی

همه تا روز قیامت نه بنوشم نه بریزم

بنمودمی نشانی، ز جمال او ولیکن

دو جهان به هم برآید، سرشور و شر ندارم

چنانکه آب حکایت کند ز اختر و ماه

ز عقل و روح حکایت کنند قالب‌ها

کدام دانه فرو رفت در زمین که نرست

چرا به دانهٔ انسانت این گمان باشد

حاصل عمرم سه سخن بیش نیست

خام بدم، پخته شدم، سوختم

تا عاشق آن یارم در کارم و بیکارم

سرگشته و پابرجا مانندهٔ پرگارم

جهان چون تو مرغی ندید و نبیند

که هم فوق بامی و هم در سرایی

از خلق جهان کناره می‌گیرد

آن را که تو در کنار می‌آیی

می‌گفت در بیابان رند دهل دریده

صوفی خدا ندارد او نیست آفریده

خوش از عدم پرد همی این صدهزار مرغ

وز یک کمان همی پرد این صدهزار تیر

بر بیضهٔ دل باش هان مانند مرغی دیده بان

کز بیضهٔ دل زایدت مستی ذوق و قهقهه

در مذهب عاشقان قرار دگر است

وین بادهٔ ناب را خمار دگر است

هر علم که در مدرسه حاصل گردد

کار دگر است و عشق کار دگر است

گر تو فرعون منی از ملک تن بیرون کنی

در میان جان ببینی موسی هارون خویش

حس چو بیدار بود خواب نبیند هرگز

از جهان تا نرود دل به جهانی نرسد

من نه خود آمدم اینجا که به خود باز روم

هرکه آورد مرا باز برد در وطنم

گویند رفیقانم کز عشق بپرهیزم

از عشق بپرهیزم پس با که درآویزم

درین خانه نمی‌یابم جز او کس

تو هشیاری درآ شاید ببینی

روا باشد اناالحق از درختی

روا نبود چرا از نیک بختی