خواست در پرده کند شمع رخش جلوه گری

ساخت فانوس خیالی ز وجود بشری

تو هر رنگی که خواهی جامه می‌پوش

که من آن قد رعنا می‌شناسم

دودست این جهان و آن جهان پوچ

کچه پیش من است این پوچ و آن پوچ

به این یک‌می‌فروشدعشوه‌زان‌یک می‌خردحیرت

به ذرات جهان خورشید من گرم است بازارش

یکی برخود ببال ای‌خاک گورستان زشادابی

که‌چون‌من‌کشته‌ای‌زان‌دست‌وخنجر،درلحد داری

تا نپرسند ز من واسطهٔ خاموشی

به رفیقان به ضرورت لب من در سخن است

با آنکه یک حقیقت دارد تمام عالم

برپا نموده هر کس هنگامهٔ جدایی

خوش کرده‌ایم جایی در گوشهٔ خرابات

زاهد به اهل مسجد از ما رسان دعایی

موج دریا بنگر نکتهٔ وحدت دریاب

که به هر موج هم آغوش بود دریایی

عشق است وبس که دردوجهان‌جلوه‌می‌کند

گاه از لباس شاه و گه از کسوت گدا

یک صوت بر دوگونه همی آیدت به گوش

گاهی صدا همی نهی‌اش نام، گه ندا

هیچکس سرّ دهانت به حقیقت نشناخت

هرکسی بهر دل خود سخنی می‌گوید

کیست آدم عکس نور لَمْیَزَلْ

چیست عالم موج بحر لایَزَالْ

عکس را کی باشد از نور انقطاع

موج را کی باشد از بحر انفصال

ساری است سر عشق در اعیان علی الدوام

کالْبَدْرِ فی الدُّجْیَةِ و الشَّمْسِ فی الغَمامِ

ممکن زتنگنای عدم ناکشیده رخت

واجب به جلوه گاه عدم نانهاده گام

در حیرتم که این همه نقش غریب چیست

[...]

من و مستی و ذوق می‌پرستی

چه کار آید مرا کشف و کرامات

سلوک راه عشق ازخود رهاییست

نه قطع منزل و طی مقامات

اول همه تو بودی و آخر همه تویی

این لاف هستی دگران در میانه چیست

صوفی چه فغان است که مِنْاَیْن الی اَیْن

این نکته عیان است مِنْالعِلمِ اِلی العَین

جامی مکن اندیشه ز نزدیکی و دوری

لاقُرْبَ ولابُعْدَ ولاوَصْلَ ولابیْنَ

نیست در افسردگان ذوق سماع

ورنه عالم را گرفته است این سرود

جای زاهد ساحل وهم و خیال

جان عارف غرقهٔ بحر شهود

لاف قوت مزن ای پشهٔ لاغر که شکست

زیر این بار گران پشت همه پیل تنان

از خرابات نشینان چه نشان می‌طلبی

بی نشان ناشده زایشان نتوان یافت نشان

مولدم جام و رشحهٔ قلمم

جرعهٔ جام شیخ الاسلامی است

لاجرم در میان اهل سخن

به دو معنی تخلصم جامی است

ما را ز خاک کویت پیراهنی است برتن

آن هم ز آب دیده، صد چاک تا به دامن

ویرانه دلم را گنجی است یاد رویت

در وی خیال زلفت چون مار کرده مسکن

دو گزک بوریا و پوستکی

دلکی پر ز درد و دوستکی

این قدر بس بود جمالی را

عاشق رند لاابالی را