گیپاپزان سحر که سر کله واکنند

آیا بود که گوشهٔ چشمی به ما کنند

چون از درون خربزه واقف نشد کسی

هرکس حکایتی به تصور چرا کنند

پس از سی چله بر من کشف شد این راز پنهانی

که بورانی است بادنجان و بادنجانست بورانی

رشتهٔ لاک معرفت ماییم

گه خمیریم و گاه بغراییم

گوهر بحر بیکران ماییم

گاه موجیم و گاه دریاییم

خور در رواق ازرق چون رو نهد به زردی

یاد آیدم مزعفر در صحن لاجوردی

روزه داری و قناعت هوسم بود ولی

چشمکی می‌زند آن برهٔ بریان که مپرس

کس به بالای مزعفر مکناداش ترش

که چنانم من ازین کرده پشیمان که مپرس

می‌کشد غیرت مرا غیری اگر آگه شود

زانکه می‌ترسم که از عشق تو باشد آه او

با آنکه در ره عشق در منزلی نخسبم

چندان گریستم خون کز دیده دست شستم

به بازار محشر من و شرمساری

که بسیار بسیار کاسد قماشم

بهائی بهای یکی موی جانان

دو کون ار ستانم بهائی نباشم

ز من مرنج بسی گر نظر کنم سویت

گرسنه چشمم و سیری ندارم از رویت

دی مفتیان شهر را تعلیم کرده مسئله

و امروز اهل میکده رندی ز من آموختند

یارب چه فرخ طالعند آنان که در بازار عشق

دردی خریدندو غم دنیا و دین بفروختند

چون رشتهٔ ایمان من بگسسته دیدند اهل کفر

[...]

در راه عشق اگر سر بر جای پا نهادیم

بر ما مگیر نکته ما را ز دست مگذار

ما عاشقان مستیم سر را ز پا ندانیم

این نکته‌ها بگیرید بر مردمان هشیار

به عالم هر دلی کو هوشمند است

به زنجیر جنون عشق بند است

به کف دارند خلقی نقد جان‌ها

سرت گردم مگر بوسی به چند است

بهائی گرچه می‌آید ز کعبه

[...]

من آینهٔ طلعت معشوق وجودم

از عکس رخش مظهر انوار شهودم

ابلیس نشد ساجد و مردود بدانند

آن دم که ملایک همه کردند سجودم

تا کس نبرد ره به شناسایی ذاتم

[...]

شراب عشق می‌سازد ترا از سرکار آگه

نه تدقیقات مشائی و تحقیقات اشراقی

بهائی خرقهٔ خود را مگر آتش زدی کامشب

جهان پر شد ز دود کفر و سالوسی و زراقی

سجادهٔ زهد من که آمد

خالی ز عیوب و عاری از عار

پودش همگی ز تار چنگ است

تارش همگی ز پود زنار

گه خرقهٔ ریایی پوشم که شیخ وقتم

گه زیر خرقه زنار بندم که بت پرستم

ز جام عشق او مستم دگر پندم مده ناصح

نصیحت گوش کردن را دلی هشیار می‌باید

مرا امید بهبودی نمانده است ای خوشا روزی

که می‌گفتم علاج این دل بیمار می‌باید

بهائی بارها ورزید عشق اما جنونش را

[...]

ساقیا بده جامی زان شراب روحانی

تا دمی بر آسایم زین حجاب جسمانی

دین و دل به یک دیدن باختیم و خرسندیم

در قمار عشق ای دل کی بود پشیمانی

زاهدی به میخانه سرخ رو ز می دیدم

[...]

بگذر ز علم رسمی که تمام قیل و قال است

تو و درس عشق ای دل که تمام وجد و حالست

ز مراحم الهی نتوان برید امید

مشنو حدیث واعظ که شنیدنش وبالست