ز حکمت بیاموزمت نکته‌ای

که در هر دو عالم شوی سرفراز

لباس طریقت چو در بر کنی

به ذلت مرنج و به عزت مناز

به عشق آر رو تا که شاهی کنی

[...]

شدیم پیر به عصیان و چشم آن داریم

که جرم ما به جوانان پارسا بخشند

چو مستولی شود درد جدایی، تن به مردن ده

دوای این مرض را هیچکس جز من نمی‌داند

منت خدای را که مطیع پیمبرم

فرمانبر قضای خداوند اکبرم

توحید، بحر و این تن من همچو کشتی است

جان ناخدای کشتی و عقل است لنگرم

تا از سواد وجه شدم سرخ روی فقر

[...]

اگر حجاب دویی از میانه برخیزد

یقین که ناظر نور لقا توانی بود

عالم چو نقش موج به بحر وجود اوست

بود همه جهان به حقیقت نمود اوست

ای بی خبر از حالت رندان خرابات

زین می نچشیدی که شدی سوی مناجات

تا مست ازین می نشوی باز ندانی

اسرار دل اهل دل از شطح و ز طامات

باز این دلِ شکسته خیال وصال کرد

چیزی خیال کرد که نتوان خیال کرد

آن چنان از مرض عشق تو بگداخت تنم

که مرا هرکه ببیند نشناسد که منم

وَلَسْتُ بِنظّارٍ اِلی جانِبِ الغِنا

إذا کانَتِ الْعُلیا فی جانِبِ الْفَقْرِ

وَانِّی لَصَبّارٌ عَلی مایَنُؤبِنی

وحَسْبُکَ اِنّ اللّهَ أَثْنَی عَلَی الصَّبْرِ

گرفتم آنکه گشایند پای بستهٔ ما

چه می‌کنند به بال و پر شکستهٔ ما

گواه اینکه نه رند و نه زاهدیم بس است

پیالهٔ تهی و سُبحهٔ گسستهٔ ما

خوش است این باغ اما باغبانش حیف نتواند

گلی بر شاخسار و بلبلی در آشیان بیند

ما پی تحصیل یار و یار در دل بوده است

حاصل تحصیل ما تحصیل حاصل بوده است

تو به علم ازل مرا دیدی

دیدی آنگه به عیب بخریدی

تو به علم آن و من به عیب همان

رد مکن آنچه خود پسندیدی

هرکسی را کارخویش وهرکسی را یار خویش

صیرفی بهتر شناسد قیمت دینار خویش

چه دیده‌اند گدایان عشق از درِ دوست

که هر دو عالمشان در نظر نمی‌آید

آن کس که رموزدان چند و چون است

داند کابلیس از چه ره مطعون است

آری هر کس که حضرت انسان را

مسجود نداند به یقین ملعون است

مقصد از هستی ما رنج و غم و آزار بود

ورنه در کنج عدم آسودگی بسیار بود

با که گویم ور بگویم کیست تا باور کند

کان پریرویی که من دیوانهٔ اویم منم

در صورت قطره سر به سر دریاییم

تو ذره مبین مهر جهان آراییم

گویند که کنه ذات او نتوان یافت

ما یافته‌ایم اینکه کنهش ماییم

گوهر بحر بیکران ماییم

گاه موجیم و گاه دریاییم