مهدی و هادی وی است ای راه جو

هم نهان و هم نشسته پیش رو

اصطلاحاتی است مر ابدال را

که از آن نبود خبر اقوال را

ای هواهای تو خدا انگیز

وی خدایان تو خدا آزار

وصال حق ز خلقیت جدایی است

ز خود بیگانه گشتن آشنایی است

گفتگوی درویشان بر زبان مرغان است

رازشان کسی داند کش بود سلیمانی

آن ربِّ مقتدر که بود عشق نام او

عبد است حسن را بنگر اقتدار حسن

به زیر قبّهٔ تقدیس، مست مستانند

که هرچه هست، همه صورت خدا دانند

راه تو به هر قدم که پویند خوش است

وصل تو به هر سبب که جویند خوش است

روی تو به هر دیده که بینند نکوست

نام تو به هر زبان که گویند خوش است

بردارم دل، گر از جهان فرمایی

بر هم زنم از سود و زیان فرمایی

بنشینم اگر بر سر آتش گویی

برخیزم اگر از سر جان فرمایی

عاشقی دشواردان، چندان که باشی یار خود

چون زخود بیزارگشتی، عاشقی دشوارنیست

غره مشو که مرکب مردان مرد را

در سنگلاخ بادیه پی ها بریده‌اند

نومید هم مباش که رندان باده نوش

ناگه به یک ترانه به منزل رسیده‌اند

خواستم شرح غم دل به قلم بنویسم

آتشی در قلم افتاد که طومار بسوخت

بد کردم و اعتذار بدتر ز گناه

زیرا که درین هست سه دعوی تباه

دعوی وجود و دعوی قوة و فعل

لاحول و لاقوة الا باللّه

صورت بت کافری باشد پرستیدن ولی

بت پرست ار معنی بت بازداند واصل است

تو نامهٔ خدایی و آن نامه سر به مهر

بردار مهر نامه ببین تا درو چهاست

زین آفرینش آنچه تو خواهی ز جزء و کلّ

در نفس خود بجوی که جام جهان نماست

این جام را جلا ده و خود را درو ببین

[...]

ماجرای عشق را روزی بگویم پیش خلق

ورنگویم عاشقی خود می‌کند اظهار خویش

ای که ازمن‌کار خود راچاره می‌جستی که چیست

این مگو ازمن که من خود عاجزم در کار خویش

هر کس علاج درد دلی می‌کنند و ما

دم درکشیده تا الم او چه می‌کند

ور خود ترا به چشم یقین دیده عاشقان

وافتاده از یقین خود اندر گمان همه

از بس که پر شدم ز صفات کمال تو

نزدیک شد که پر شود از من جهان همه

وقتی علاج مردم بیمار کردمی

اکنون چنان شدم که ندانم دوای خویش

ای صوفی از تو منکر عشقی به زهد کوش

ما را ز عشق توبه نفرموده پیر ما