تعین نقطهٔ وهمی است برعین

چو عینت گشت صافی عین شد غین

چیست آدم را که در فرزند نیست

در شکر چه بود که اندر قند نیست

زما تا حضرتش نه فصل ونه بین

ولی مهجور ازو هم علم و هم عین

چو آدم را فرستادیم بیرون

جمال خویش بر صحرا نهادیم

آنجا که آفتاب بتابد ز اوج عز

سرگشتگی است مصلح ذره در هوا

وَانیِّ وَاِنْکُنْتُ ابْنَ آدَمَ صُوْرَةً

وَلیِ فِیْهِ مَعْنَی شاهِدٍ بِأُبُوَّتیِ

بهر چشم دوستان، یزدان فرد

شش جهت را مظهر آیات کرد

کفر ودین هر دو در رهش پویان

وَحْدَهُ لاشَرِیکَ لَه گویان

هر زبانی را زبان دانی سزاست

رو زبان دان گوی گرشه ور گداست

یکی جهان حقیقی است این خجسته کتاب

نه چون جهان مجازی، پر از قشور و لباب

قشور چیستش؟ الفاظِ نیک عَذب متین

لباب آن چه؟ معانی پاک نغز صواب

اگر معانی پاینده‌اش نه چشمهٔ خضر

[...]

عشق حق و سر شاهد بازیش

بود مایهٔ جمله پرده سازیش

جمال ما ببین کاین راز پنهان

اگر چشمت بود، پیدا نهادیم

هست در وصف او به وقت دلیل

نطق تشبیه و خامشی تعطیل

هرکه خواهد هم نشینی با خدا

گونشین اندر حضور اولیا

گر هزارانند یک تن بیش نیست

جز خیالات عدد اندیش نیست

در دل مؤمنان کند نازل

حق سکینه به نص قرآنی

گفت آید به دل علی رضا

نفخه‌ای از بهشت رضوانی

نام آن باد خوش سکینه بود

[...]

در اندرون من خسته دل ندانم چیست

که من خموشم و او در فغان و در غوغاست

چون خلیل آمد خیال یار من

صورتش بت معنی آن بت شکن

آنچه در آفاق و انفس محتوی است

جمله در انسان کامل منطوی است

نام یکی اگر یکی صد نهی ای عزیز من

صد نشود حقیقتش یک بود و به نام صد