آنچه پر جستیم و کم دیدیم و در کار است و نیست

در حقیقت نیست جز انسان که بسیار است و نیست

جاودان باد از تنور چرخ و آبشخورد خاک

بی سپاس آب و آتش، نان و آبت گرم و سرد

ای بهار دوستی را بوستان ها آب و رنگ

وی درخت راستی را شاخساران برگ و بار

شب روی گر هست ماه است آن هم در آسمان

سرکشی گر هست سرو است آن هم اندر جویبار

من که بی تاج و تخت و گنج و سپاه

در به اقلیم فقر سلطانم

بی قیاس مقام و منصب ومال

بنده مرتضی قلی خانم

چون دلش دادی و مهرش ستدی هیچ نماند

اگر او با تو نسازد تو به او سازی به

ساخت یغما را علی حاجی حسین باغی چه باغ

هشت بستان را گزین هر هفت و فرآذین و زین

آمد ایجادش به دستور عجم در عهد ترک

بر به تاریخ عرب باغ علی حاجی حسین

چنان کون خران مادر نزاید

زن این ریش گاوان خر بگاید

بر پرند ساده مشک سوده خرمن کرده ای

زیب را پیرایه بر نسرین ز سوسن کرده ای

ز روزگار بنالیدمی به مردم ازین پس

بر آن سرم که ز مردم به روزگار بنالم

برومند باد آن همایون درخت

که در سایه او توان برد رخت

که از شایه آرایش خوان نهد

که از سایه آسایش جان دهد

حرامت بود نان آن کس چشید

که چون سفره ابرو بهم در کشید

منال از نزاری که فربه شوی

چو گوئی گزین به شوم به شوی

سعدی مبر اندیشه که در کام نهنگان

چون در نظر دوست نشینی همه کام است

آن دارویش دهید که بیهوشی آورد

شاید که یاد ما به فراموشی آورد

بسکه هست از همه کس وز همه سو راه به تو

به تو برگردد اگر راه روی بر گردد

آشانه باز است به بومان ندهم

صد چیست به صد هزار تومان ندهم

در دهر چو من یکی و آنهم کافر

پس در همه دهر یک مسلمان نبود

غالب آنان را که مردم تر ستائی در قیاس

چون به دقت بنگری ز نقحبه تر ز نقحبه اند

سرو برفت وبوستان از نظر به جملگی

می نرود صنوبری بیخ گرفته در دلم