نه که خاموشیم از ذوق فراموشی بود

که در اندیشه اوصاف تو حیران بودم

روز هجران و شب فرقت یار آخر شد

زدم این فال و گذشت اختر و کار آخر شد

گیرم که مارچوبه کند تن به شکل مار

کو زهر بهر دشمن و کو مهره بهر دوست

ناکامی ما هست چو کام دل دوست

کام دل ما همیشه ناکامی باد

مااختیار خود را تسلیم عشق کردیم

همچون زمام اشتر بر دست ساربانان

آسمان کاش یکی زین دو کند

خلعت وصل ببر یا کفنم

هم شادمانم هم خجل، هم تازه رو هم تنگدل

کز عهده بیرون آمدن نتوانم این پیغام را

غالب آنان را که مردم ترستائی در قیاس

چون به دقت بنگری ز نقحبه تر ز نقحبه اند

من نیستم ار کسی دیگر هست

از دوست به یاد دوست خرسند

کز خیال تو بهر سو که نظر می کردم

پیش چشمم در و دیوار مصور می شد

بی سر و پا می روم تا به کجا سر نهیم

بارگی شاه تند گردن ما در کند

چه رنگ بازم که آگه شود دل تو ز دردم

گواهی ار ندهد اشک سرخ و گونه زردم

از پی آرامش تن کام جان

چند خواهی خواست رنج خویشتن

جان و تن را خوشتر از خوان کسان

خون دل از دسترنج خویشتن

تازه کن پیوستگی آن کهنه پیمان تاک را

بگسل این پیوند نو پیوسته تریاک را

آبی از خم خانه کن بس پشته ها اندوه را

تابی از می سوختن بس دشت ها خاشاک را

زود یا دیر آب رفته ز جوی

نه شگفت ار به جوی باز آید

ور برفت آبروی رای مبند

که دگر ره بروی باز آید

زنا بردن همی بار پشیمانی گران گردد

زنا کردن همی سود تن آسانی زیان خیزد

چه می کز وی همی اندیشه تن بیم جان خیزد

نه رامش دردسر تیمار تن رنج روان خیزد

کاسه پر کیسه تهی ساز فره سامان کم

روز شب چاشت پسین هفته و مه بی گه و گاه

هوش در پا شب آدینه چو روز شنبه

جام بر دست مه روزه چو فروردین ماه

چرخی و همه اختر رخشنده به خرمن

گنجی و همه گوهر ارزنده به خروار

زنهار دیگ مهر فرومایگان مپز

زیرا که پخته هوست خامی آورد

زیبا کند نشست تو او را نشان زشت

پیوند او ترا همه بدنامی آورد