چنانت دوست می دارم که وصلت دل نمی خواهد

کمال دوستی باشد مراد از دوست نگرفتن

اگر محول حال جهانیان نه قضاست

چرا مجاری احوال بر خلاف رضاست

کسی ز چون و چرا دم نمی تواند زد

که کارگاه حوادث ورای چون و چراست

چهره منما یا مکن منعم ز دیدن کی رواست

تشنه کامی را نمودن آب و کردن منبع آب

در سرانگشایم چو با تو می نوشم

اگر فرشته رحمت ز آسمان آید

مکش مرا که ترا خلق می کنند ملامت

وگرنه منکه نباشم سر تو باد سلامت

سر نامه بنام آن خداوند

که دل ها را به دل ها داده پیوند

اسیری کز غمت جان می فشاند

به عز عرض عالی می رساند

شکر ایزد که میان من و او صلح افتاد

حوریان رقص کنان ساغر شکرانه زدند

در جوانی غم فرزند کسان پیرم کرد

کودکی کو که کند او پسری من پدری

گفتم ببینمش مگرم درد اشتیاق

ساکن شود بدیدم و مشتاق تر شدم

هرکسی را هوسی در سروکاری در پیش

من بیچاره گرفتار هوای دل خویش

من ودل گر فدا شویم چه غم

غرض اندر میان سلامت تست

مکن افسانه ما گوش که این مایه غم

حیف باشد که بر آن خاطر خرم گذرد

ایام تنگدستی در عیش کوش و مستی

کاین کیمیای هستی قارون کند گدا را

اختیار خود داری هر چه می کنی جانا

گر به خضر جان بخشی ور کشی مسیحا را

ای از بر من دور همانا خبرت نیست

کز مویه چو موئی شدم از ناله چونالی

هجر در امید وصل او بود شیرین چو وصل

وصل او از بیم هجرش تلخ چون هجران بود

سه نگردد بریشم ار او را

پرنیان خوانی و حریر و پرند

ساقی چمن گل را بی روی تو رنگی نیست

شمشاد خرامان کن تا باغ بیارائی

نه که خاموشیم از ذوق فراموشی بود

که در اندیشه اوصاف تو حیران بودم

قدحی دارم بر کف به خدا تا تونیائی

همه تا روز قیامت نه بریزم نه بنوشم