شروع در غرضی کآن به مقصدی نرسد

هزار بار به از کردنست ناکردن

این مهر را زوال نباشد به حکم آنک

ما پاک دیده ایم و تو پاکیزه دامنی

تا تو اشارت کنی که در قدمم ریز

جان گرامی نهاده بر کف دستیم

پیران سخن به تجربه گفتند گفتمت

هان ای جوان که پیر شوی پند گوش مکن

ای ریش سفید مرز تبت

کاندر پی گز دماغ سوزی

سوگند بدان بروت شبرنگ

کان گزها کز تورسته روزی

گر هسته ارش ارش نروید

[...]

من نیستم ار کسی دگر هست

از دوست به یاد دوست خرسند

نه تنها رامش از دیدار خیزد

بسا کین دولت از گفتار خیزد

به اختیار کشم جبر عشق ملت سوز

مرا به جبر چه یا اختیار زن قحبه

برو آنچه می بایدت پیش گیر

سرما نداری سر خویش گیر

نه سایه ای از تو بر سر نه تابی از تو به روزن

مرا از آن چه که سروی مرا از این چه که ماهی

آتش خرمن منی شبنم کشت دیگران

دوزخ من چرا شدی ای تو بهشت دیگران

روز شب، پوشیده پیدا، بیش کم، بهمن بهار

گر زیاد افراز راز ار داستان از می کنی

بزم از آن مینو وز این مینا شود جوی بهشت

گر یکی ره یا دو صد بار انجمن با وی کنی

سرها تا پا زبان شود گوش آید

زافسانه کیهان کر و خاموش آید

باقرای خاک درت سرمه بینائی من

کوته از پایه تو دست شناسائی من

ای بسا زود گیر دیر گذشت

که نخواهد به مردم آسایش

روز بازار کیفر و پاداش

بخش وارون برد ز بخشایش

چنان باد از درنگ آمد ستایش

سپهر و خاک آتش برد و آبش

گرم خشمی سرد بخشایند کش با سرد و گرم

سخت یا سست از در کاوش ستیزی دیگر است

رستخیزی آن چنان را دوزخی دیگر سزاست

دوزخی چونان سزای رستخیزی دیگر است

بر در شاه راستان کیست رهی بر آستین

بنده سر بر آستان چاکر جان در آستین

اگر روزی به دانش بر فزودی

ز نادان تنگ روزی تر نبودی

برگ مشتی دو سه زر باید کرد

یار دیرینه خبر باید کرد

فکر سوراخ دگر باید کرد

در طلب پای ز سر باید کرد