از دیده گرچه دوری از دور در حضوری

در جسم دل چو جانی در چشم جان چو نوری

می‌نویسم پیش جانان نامه‌ای

کاشکی من نامه خود بودمی

چون جان و دلم ز خدمتت نیست جدا

اندر نظرت چه قدر دارد بدنی

برون ز عالم حس است جان خرده بینان را

به غمزه سوی یکدیگر اشارت‌های پنهانی

دل گفت که زحمت تن آنجا چه بری

این کار همان به که به جان فرمایی

چون تو از جانب شیراز به تبریز آیی

شکر آن نعمت را وام کنم گویایی

به تکرار و تذکار عادت کنند

بدین بیتِ تضمینِ اعادت کنند

«کسی نیک بیند به هر دو سرای

که نیکی رساند به خلق خدای»

به نوباده هر هفته یاری مَکُن

به هم‌بر مزن عهدِ یار کهُن

نه اینجاست آن قصه حجّت میار

که تقویمِ پاری نیاید به کار

اطبّا ز نُقل اندک آورده‌اند

به مقدارِ حاجت صفت کرده‌اند

گر اندگ خوری نُقل بهتر بود

زیان کارتر میوه‌ی تر بود

می البتّه اول زبان می‌گزد

[...]

یارب از آیین صواب خودم

هم تو بیاموز جواب خودم

بو که ز نزهت گه درالسلام

بوی علیکی رسد و السلام

جهان پادشاها خدایی تراست

ازل تا ابد پادشاهی تراست

مرا جویی و از من دور مانی

چو دل گرمی کنم رنجور مانی

بگویم با تو سر سینهٔ خویش

بپردازم غم دیرینهٔ خویش

نخواهم با تو پیوستن به یاری

تو خواهی گریه میکن، خواه زاری

نشاید در تو پیوستن به یاری

نباید کرد با تو دوستداری

چو پیش عاشق آمد نامهٔ دوست

حدیثی دید همچون مغز در پوست

برآرم دست تا رویت به غارت

بچینم گل، نیندیشم ز خارت

سال هفتصد و پنجاه و نه ز هجرت نبوی

دهم ز ماه محرم سه شنبه از هفته

بپور آغاج نظام خجسته پی یحیی

ز تیغ قهر اجل تا بحشر شد خفته

بسال هفتصد و سه ز هجرت از شوال

بروز یازدهم وقت عصر از شنبه

شد از نواحی غزنین شه جهان غازان

بسوی خلد که باد انجهان ازینش به

بهاء ملک علی خواجه آن جهان کرم

که بر سپهر کرم همچو آفتاب بتافت

بسال هفتصد و هفده بد از هجرت

شب دهم ز محرم که سوی خلد شتافت