به خون عزیزان فرو برده چنگ

سر انگشت‌ها کرده عناب‌رنگ

دونان چو گلیم خویش بیرون بردند

گویند چه غم گر همه عالم مردند

جوان گوشه نشین شیرمرد راه خداست

که پیر خود نتواند ز گوشه‌ای برخاست

جوان سخت می باید که از شهوت بپرهیزد

که پیر سست رغبت را خود آلت بر نمی‌خیزد

بر آنچه می‌گذرد دل منه که دجله بسی

پس از خلیفه بخواهد گذشت در بغداد

گرت ز دست برآید چو نخل باش کریم

ورت ز دست نیاید چو سرو باش آزاد

کس نبیند بخیل فاضل را

که نه در عیب گفتنش کوشد

ور کریمی دو صد گنه دارد

کرمش عیبها فرو پوشد

کهن خرقهٔ خویش پیراستن

به از جامهٔ عاریت خواستن

ما نصیحت به جای خود کردیم

روزگاری در این به سر بردیم

گر نیاید به گوش رغبت کس

بر رسولان پیام باشد و بس

از روی نکو صبر نمی‌شاید کرد

لیکن نه به اختیار می‌باید کرد

می‌شنیدم به حسن چون قمری

چون بدیدم از آن تو خوبتری

تلتقی ارضا بأرض و بدیلا عن بدیل

انما یثقلنی من فضلکم قید الجمیل

از روی نکو صبر نمی‌شاید کرد

لیکن نه به اختیار می‌باید کرد

خفتی و به خفتنت پراکنده شدیم

برخاستی و به دیدنت زنده شدیم

نقاب از بهر آن باشد که بربندند روی زشت

تو زیبایی به نام ایزد چرا باید که بربندی؟

می‌شنیدم به حسن چون قمری

چون بدیدم از آن تو خوب‌تری

مقصود ز عالم آدم آمد

مقصود ز آدم آندم آمد

خوشتر آن باشد که سرّ دلبران

گفته آید در حدیث دیگران

هر که بر هستی حق جوید دلیل

او زیانمند است و اعمی و ذلیل

درخت بخل ترا کس ز بیخ برنکند

مگر که صرصر حمق تو بشکند آن را

سعادت با سلامت یار بادت

نگه‌دار حوادث کردگارت