تو دیده بدست آر، که هر ذره ز خاک

جامیست جهان نمای،‌ چون در نگری

میل خلق جمله عالم تا ابد

گر شناسند واگر نه سوی تو است

جز ترا چون دوست نتوان داشتن

دوستی دیگران بر بوی تو است

مرد عشق تو هم توئی، که توئی

دایماً بر جمال خود نگران

در کدام آینه درآید او؟

خلق را روی کی نماید او؟

در شهر بگوی یا تو باشی یا من

کاشفته بود کار ولایت بدو تن

یاری دارم که جسم و جان صورت اوست

چه جسم و چه جان؟ جمله جهان صورت اوست

هر صورت خوب و معنی پاکیزه

کاندر نظر من آید آن صورت اوست

در تنگنای صورت معنی چگونه گنجد؟

در کلبه گدایان سلطان چه کاردارد؟

صورت پرست غافل معنی چه داند آخر؟

گو:‌با جمال جانان پنهان چه کار دارد؟

جام جهان نمای من روی طرب فزای تو است

گرچه حقیقت من است جام جهان نمای تو

اینجا که منم نه بامداد است و نه شام

نی بیم نی امید، نه حال و نه مقام

نیست را کعبه و کنشت یکی است

سایه را دوزخ و بهشت یکی است

اذا طلع الصباح بنجم راح

تساویفیه سکران وصاح

کسی کاندر نمک زار اوفتد گم گردد اندروی

من این دریای پرشور از نمک کمتر نمی‌دانم

گوید آن کس در این مقام فضول

که تجلی نداند او ز حلول

العین واحدة و الحکم مختلف

و ذاک سر لاهل العلمینکشف

آفتابی در هزاران‌ آبگینه تافته

پس برنگ هر یکی تابی عیان انداخته

جمله یک نور است لیکن رنگهای مختلف

اختلافی در میان این و آن انداخته

آینۀ صورت از سفر دور است

کان پذیر ای صورت از نور است

هرچه گیرد از او بدو گیرد

هرچه بخشد از او بدو بخشد

پرده‌های نور و ظلمت را ز عجز

در گمان و در یقین دانسته‌اند

حجاب روی تو هم روی تو است در همه حال

نهانی از همه عالم، ز بس که پیدائی

به هر که می‌نگرم صورت تو می‌بینم

از این بیان همه در چشم من تو می‌آئی

زر شک تا نشناسد کسی ترا هر دم

[...]

تو جهانی لیک چون آئی پدید؟

جمله جانی لیک چون گردی نهان؟

چون شوی پیدا که پنهانی مدام

چون نهان گردی که جاویدی عیان

هم عیانی هم نهان، هم هر دوئی

[...]

خیال کژ مبر اینجا و بشناس

هر آن کو در خدا گم شد خدا نیست