چتر برداشت و برکشید علم

تا بهم بر زند وجودو عدم

بی‌قراری عشق شورانگیز

شر و شوری فکند در عالم

پرده حسن او چو پیدا شد

عالم اندر نفس هویدا شد

وام کرد از جمال او نظری

حسن رویش بدید وشیدا شد

عاریت بستد از لبش شکری

[...]

بر نقش خود است فتنه نقاش

کس نیست در این میان تو خوش باش

همه خواهی که باشی، ‌ای اوباش

رو به نزدیک خویش هیچ مباش

امروز و پریر و دی و فردا

هر چاریکی شود، تو فرد آ

غیرتش غیر در جهان نگذاشت

لاجرم عین جمله اشیا شد

خود می‌گوید و باز خود می‌شنود

وز ما و شما بهانه بر ساخته‌اند

خود گفت حقیقتی و خود شنید

زآن روی که خود نمود خود را خود دید

عباراتنا شتّی و حسنک واحد

وکلُّ إلی ذاک الجمال یشیر

در هر آیینه روی دیگرگون

می‌نماید جمال او هر دم

گه برآید به کسوت حوّا

گه نماید به صورت آدم

چون جمالش صدهزاران روی داشت

بود در هر ذرّه دیداری دگر

لاجرم هر ذرّه را بنمود باز

از جمال خویش رخساری دگر

چون یک است اصل عدد از بهر آنک

[...]

نظارگیان روی خوبت

چو در نگرند از کرانها

در روی تو روی خویش بینند

زینجاست تفاوت نشانها

هر دم که در صفای رخ یار بنگرد

گردد همه جهان بحقیقت مصورش

چون باز در فضای دل خود نظر کند

بیند چو آفتاب، رخ خوب دلبرش

عشق مشاطه‌ایست رنگ آمیز

که حقیقت کند برنگ مجاز

تا بدام آورد دل محمود

بطرازد بشانه زلف ایاز

رأیت ربیبعین ربی

فقلت من انت؟ فقال انتا

آن را که بخود وجود نبود

او را ز کجا جمال باشد؟

هر گدائی مرد سلطان کی شود؟

پشه‌ای آخر سلیمان کی شود؟

نی عجب این است کان مرد گدا

چون که سلطان است، سلطان کی شود؟

بوالعجب کاریست،‌بس نادر رهی

[...]

این چنین عاشقی که می‌شنوی

در همه آفاق گردش نیست

مرد عشق تو هم توئی، که توئی

دایماً بر جمال خود نگران

دعوی عشق مطلق مشنو ز نسل انسان

کانجاکه شیر عشق است انسان چه کار دارد؟