بمیر، ای دوست، پیش از مرگ، اگرمی زندگی خواهی

که ادریس از چنین مردن بهشتی گشت پیش از ما

خارم اندر گردِ دامن خوبتر بود از سمن

سنگم اندر زیرِ پهلو نرم تر بود از حریر

رازی چه نهان دارم کز صفحهٔ رخسارم

هر کس که مرا بیند، چون آب فرو خواند

روزگارت همه خوش باد که در دولتِ تو

روزگارو سرکار همه خوش می‌گذرد

زبان چرب و گویا و دل پر دروغ

برِ مرد دانا نگیرد فروغ

ای شکسته به نقشِ رخسارت

سرِ پرگارِ وهم در کارت

همه صورت‌گرانِ چین یابند؟

تا بچینند دردِ رخسارت

کسی را سر از راست پیچان شود

که از کردهٔ خود پشیمان شود

این طرفه گلی نگر که ما را بشکفت

نه رنگ توان نمود نه بوی نهفت

ممکن نبود که بادغایِ تو

ما را ز دو پنج یک چهار آید

وفایِ یار پذیرفت روزگارِ مرا

مرا بعمرِ گرانمایه کوپذیر فتار ؟

داورِ من توئی و چون باشد

آنک بیدادگر بوده داور ؟

صد هزاران دیده بایستی دلِ ریش مرا

تا بهریک خویشتن بر خویشتن بگریستی

تنگ دل مرغم ، گرم بربا بزن کردی فلک

بر من آتش رحم کردی، بابزن بگریستی

پایگه یافتی، به پای مزن

دستگه یافتی، ز دست مده

چون هرچ تو می‌کنی مرا معلوم است

خود را به غلط چگونه دانم افکند؟

عهدِ من و تو بر آن قرارست که بود

وین دیده همان سرشک بارست که بود

ز خرشید و سایه زمین آبنوس

همه دمِّ طاوس و چشمِ خروس

همه ساله با طفلِ گل مهد او

مطرّا همه جامهٔ عهد او

چنین گفت با من یکی تیزهوش

که مغزش خرد بود و رایش سروش

پلنگ آن زمان پیچد از کینِ خویش

که نخجیر بیند ببالینِ خویش

با تو بنشینم و بگویم غمها

در حجرهٔ وصلِ تو بر آرم‌دمها

در سخن در ببایدت سفتن

ورنه گنگی به از سخن گفتن

کرد عقلت نصیحتی محکم

که نکو گوی باش یا ابکم

فَفِی سَمَرِی مَدٌّ کَهَجرِکَ مُفرِطٌ

وَفِی قِصَّتِی طُولٌ کَصدغِکَ فَاحِشُ