پرستندهٔ آز و جویای کین

به گیتی ز کس نشنود آفرین

یا پای رسانَدَم به مقصود و مراد

یا سر بنهم همچو دل از دست آنجا

اسیرِ طبعِ مخالف مدار جان و خرد

زبونِ چار زبانی مکن دو حور لقا

که پوست پارهٔ آمد هلاکِ دولتِ آن

که مغزِ بی‌گنهان را دهد به اژدرها

ای دل چو کشید هجر در زنجیر‌ت

در دست نماند جز یکی تدبیر‌ت

تدبیرِ تو جز تیر سحرگاهی نیست

تدبیرِ تو جز تیر سحرگاهی نیست

خموش بودن بر صعوهٔ فریضه بود

که در حوالیِ او اژدها بود جوشان

اَلرَّایُ قَبلَ شَجَاعَهِٔ الشَّجعَانِ

هُوَ اَوَّلٌ وَ هیَ المَحلُّ الثَّانِی

گرچ یادم نکنی هیچ فراموش نهٔ

که مرا با تو و یادِ تو فراوان کارست

نباید کزین چرب گفتارِ من

گمانی به‌سستی برد انجمن

که من جز به‌مهر این نگویم همی

سرانجامِ نیکی بجویم همی

ای مرهمِ صد هزار خسته

وی شادیِ صد هزار غمگین

وی از همه روبها ندیده

رایِ تو ظلامِ روی تخمین

چنان بفشرم من به کینِ تو پای

که گردونِ گردان درآید ز جای

همه مرز و بومِ تو ویران کنم

کنامِ پلنگان و شیران کنم

درختی که پروردی آمد به بار

بدیدی هم‌اکنون برش در کنار

اگر بار خار است‌، خود کشته‌ای

وگر پرنیان‌ست خود رشته‌ای

ولی بسیم چو سیماب گوشت آگنده است

ز من چگونه نه توانی تو این حدیث شنید

خیالِ زر چو فروبست چشمِ عبرت تو

تو این جمالِ حقیقت کجا توانی دید ؟

چون کار بنام آید و ننگ

بر آتش چون کباب و بر تیغ چوزنگ

ز بس کش گاو چشم و پیل گوشست

ز بس کش گاو چشم و پیل گوشست

تا جامِ اجل در ندهد ساقیِ عمر

دستِ من و دامانِ تو تا باقیِ عمر

بدپسند از بدی نبهره‌ترست

این مثل ز آفتاب شهره‌ترست

داده بقلم قرارِ دولت

تیغ آمده یارِ غارِ دولت

بگشاده گره‌ز ابرویِ بخت

بر بسته همه شکارِ دولت

تا ظن نبری که دورم از پیمانت

آنجاست سرِ من که خطِ فرمانت

مرغ کاینجا پرید پر بنهد

دیو کاینجا رسید، سر بنهد

من آن کردم کز منِ بدعهد سزید

تو به زمنی همان کنی کز تو سزد