در دست منی دست نیارم بتو برد

دردا که در آب تشنه می‌باید مرد

زین نادره‌تر کجا بود هرگز حال‌؟

من تشنه و پیش من روان آب زلال

أَرَی مَاءً وَ بی عَطَشٌ شَدِیدٌ

وَ لَکِن لَا سَبیلَ إِلی الوُرُودِ

نای و چنگی که گربگان دارند

موش را خود به رقص نگذارند

شکر گوی از پی زیادت را

عالم الغیب و الشّهادت را

کوست بی‌رنگ و خامه و پرگار

نعمت و شکرگوی و شکرگزار

مرین راه را چون بپایان برند؟

که در منزل اوّلش جان برند

گردِ دریا ورود جیحون گرد

ماهی از تابه صید نتوان کرد

آدمی گرچ بر زمانه مهست

ز آدمی خام دیوِ پخته بهست

من ندیدم سلامتی ز خسان

گر تو دیدی سلام من برسان

بنشست و هزار گونه باد اندرسر

سودایِ هزار کیقباد اندر سر

جایی رسیده‌ای که نبیند محیطِ تو

گر سوی چرخ بر شود اندیشه سالها

روزی که روزگار بنایِ تو می‌نهاد

ناهید رودها زد و خرشید فال‌ها

کفل گرد چون گوی چوگانئی

زحل پیکری، زهره پیشانئی

اینک می‌بینم به بیداری‌ست یا رب یا به خواب‌؟

خویشتن را در چنین نعمت پس از چندین عذاب

چون پلنگی شکار خواهد کرد

قامتِ خویشتن نزار کند

پیشِ دانا زبانِ شدّت دی

قصّه راحتِ بهار کند

کاری که نه کارِ تست، مسپار

راهی که نه راهِ تست، مسپر

سپاس آفرینندهٔ پاک را

که گویا و بینا کند خاک را

آنکس که کند جفتِ خود اندیشهٔ تو

اندیشهٔ هرک هست ، بر طاق نهد

چون دانا ترا دشمنِ جان بود

به از دوست مردی که نادان بود

تا هرچ ترا باشد و تا هرک تراست

یکسو ننهی، حدیث عشق از تو خطاست

کرا در پسِ پرده دختر بود

اگر تاج دارد، بد اختر بود

روانش خرد بود و تن جان پاک

تو گوئی که بهره ندارد ز خاک

رخش همچو باغی در اردیبهشت

ببالایِ او سرو دهقان نکشت