قضی الله امرا و جف القلم

و فیما قضی ربنا ما ظلم

الناس مالم یروک اشباه

و الدهر لفظ و انت معناه

و الجود عین و انت ناظرها

و الناس باع و فیک یمناه

به چیزی که آید کسی را زمان

به نزد دلش تیر گردد کمان

نیکخواهان دهند پند و لیک

نیکبختان بوند پند پذیر

رفتند یکان یکان فراز آمدگان

کس می ندهد نشان باز آمدگان

این جهان کشتزار آخرت است

هر چه کاری برش همان دروی

لا تبخلن بما ملکت و لا تکن

ما ساعد الامکان غیر جواد

فالجود یجبر کل نقص فاحش

و البخل یسترکل فضل باد

از دوست به هر زخمی افگار نباید شد

ور یاد به هر جوری بیزار نباید شد

اکنون که در دیار تو ای پادشاه دهر

الظلم قد تواری و العدل قد کشف

عقرب سنان بیفکند و خارپشت تیر

ماهی زره نپوشد و بر گستوان کشف

گر عنایت کند، نگهدارد

تن پشه ز خطفه خطاف

ور حمایت کند، بگرداند

تف خورشید از تن خشاف

خسروا بنده را چو ده سالست

کی همی آرزوی آن باشد

کز ندیمان مجلس ار نشود

از مقیمان آستان باشد

بخرش پیش از آنکه بشناسی

[...]

اطلعت شمس العدل فیها بعدما

اطفی سراج العدل ظلم ولاتها

امرت آیات الهدی فیها وقد

کاد الدجی یمحوا سنا آیاتها

هی سنه محموده احییتها

[...]

در امثال عجم گویند خسرو هم نکو داند

که روز اول و آخر نکو دارند مهمان را

در انتظار عراقی لطایف خوش تو

بسا لطایف رازی که داد غصه مرا

از کف ترکی چو ماه باده خور و باده خواه

چشمهٔ لب بی گیاه گوشهٔ خور بی حجاب

جان بستاند ز دل جزع وی اندر جفا

دل برباید ز جان لعل وی اندر عتاب

شادم به غم تو گرچه شادی

در مذهب عاشقان حرام است

گرچه سوگند آن خوری کاکنون نکوتر دارمت

من نیم ز آن‌ها بحمدالله که باور دارمت

توحید چو آفتاب عریان شدنست

وز شبپره طبعان نه هراسان شدنست

فصل بهار وصل بتان اصل خرمی است

هرکس که زین دو شاد نباشد نه آدمی است

با دوستان وجود کنی آنچه می کنند

ور بوستان به تو بت نو در بهار داد