چون نشنیدی نصیحت من

از کرده خویشتن همی پیچ

گیرم ار مویها زبان گردند

هر زبان صد هزار جان گردند

تا بدان شکر حق فزون گویند

شکر توفیق شکر چون گویند؟

نیکویی کن چون که ترا دسترس است

کاین عالم یادگار بسیار کس است

نیکخواهان دهند پند ولیک

نیکبختان بوند پند پذیر

مانا که حریف خویش نشناخته ای

در ششدره می باش که بد باخته ای

نیک آوردی که زودم اگه کردی

ور مه زر و زور و روزگارم شده بود

جمالش بر سر خوبی کلاهست

بنامیزد نه رویست آن که ماهست

مازار دل جانوران از پی کین

کاین جان عزیزست بر جانوران

قدم بر جان همی باید نهادن

درین راه و دلم این دل ندارد

سلکت و لو ما بین انیاب ارقم

و خضت و لو ما بین فکی غضنفر

کفی چو کف موسی، دستی چو دم عیسی

در علم دمی شافی، در کار کفی کافی

بودی به گه رفتن دریا و قفار

در آب چو ماهی و به خاک اندر مار

فرمان ترا که باد نافذ

جایز شده بر قضا تقدم

باران دو صد ساله فرو ننشاند

این گرد بلا را که تو انگیخته ای

در دست دل از دست دلم گشته اسیر

چونین که منم اسیر دل باد دلم

از عهده عهد اگر برون آید مرد

از هر چه گمان بری فزون آید مرد

گردیده بدست رهنمون دل من

در گردن دیده باد خون دل من

به هر حال هر بنده را شکر به

که بسیار بد باشد از بد بتر

چون کارد به جان رسید بگشادم راز

باری نشوم به خون خویشم انباز

جزای نکویی بود هم نکو

چنان چون جزای بدی هم بدی