ای دسته پابند هوی رحم کنید

بر مردم بی برگ و نوا رحم کنید

مستأجر اگر بنده مزدور شماست

بر حالت او بهر خدا رحم کنید

تا چند به جور و ظلم تصمیم کنید

در کیسه خویشتن زر و سیم کنید

هر منفعتی که حاصل مملکت است

خوبست که عادلانه تقسیم کنید

بی‌مهری اگر با من شیدا نکنید

یا کینه دیرینه هویدا نکنید

با این همه عیب بهتر از مستوفی

بی‌شبهه در این محیط پیدا نکنید

یاران ز می غرور، مستی نکنید

چون پای دهد دراز دستی نکنید

اکنون که شدید «سوسیالیست » مآب

خودخواهی و اشراف پرستی نکنید

ای توده بی صدا خموشی نکنید

بر پرد دریده پرده پوشی نکنید

از مرتجعین پول بگیرید ولیک

در موقع رأی خودفروشی نکنید

ای دوده جم قیام یکباره کنید

بیچارگی عموم را چاره کنید

زنجیر اسارتی که در پای شماست

خوبست بدست خویشتن پاره کنید

قمری سخن از سرو چمن می گوید

بلبل غم دل به گل چو من می گوید

این هر دو زبانشان یکی نیست بلی

هر کس به زبان خود سخن می گوید

اسرار نهفته گر نگفتی بهتر

وین راز نگفته گر نهفتی بهتر

کز بهر زمامدار امروزی نیست

سرمایه‌ای از پوست کلفتی بهتر

ای سست عقیده، سخت شادی دیگر

خرسند ز رأی اعتمادی دیگر

خواهی چو برادرت مهیا سازی

از بهر وطن قراردادی دیگر

ای غافل نشناخته زنگی از حور

وز جهل نداده فرق ظلمت از نور

عالم همه پر صدا ولی گوش تو کر

دنیا همه با ضیا ولی چشم تو کور

این خانه ویرانه که تا نفخه صور

چون جغد کند در آن نشیمن منصور

عدلیه بود به اسم و ظلمیه به رسم

بر عکس نهند نام زنگی کافور

از بهر مجازات و مکافات وزیر

قانع نشوم به نفی و اثبات وزیر

این است که از پارلمان باید خواست

بگذشتن قانون مجازات وزیر

ای مرد جوان، تجربه از پیر بگیر

در دست یلی قبضه شمشیر بگیر

حق تو اگر در دهن شیر بود

با جرأت شیر از دهن شیر بگیر

صندوق دهن بسته درش چون شد باز

افکند میان این و آن غلغله باز

آراست فقط طایر اقبال و همه

گویند به فرق ما نشیند این باز

طوفان بشنو چو نی، نوای تبریز

وز دیده ببار خون برای تبریز

تا جبهه نای و قامت چنگ چو نی

کن ناله برای نینوای تبریز

دهقان پسر کارگری کهنه لباس

آمد پی دعوتم ز شب رفته دو پاس

با پای برهنه راضی از دست و چکش

با فرق شکسته شاکر از بازو داس

گل نیست دلم که رنگ و بو خواهد و بس

در باغ چو من نام نکو خواهد و بس

با خاک نشینی نکند ناله و آه

از دولت اشک آبرو خواهد و بس

در مملکت انقلاب می باید و بس

وز خون عدو خضاب می باید و بس

خواهی تو اگر شوی موفق فردا

امروز دگر شتاب می باید و بس

شهزاده آزاد چو شد حارس فارس

خونریزی و اغتشاش شد جالس فارس

بس تاخت به فارس از ره جور فرس

ای وای به فارسی از این حارس فارس

ای دل تو همیشه راه حق پوی و مترس

با مسلک حق رضای حق جوی و مترس

کن پیشه خویش پاکی و چون طوفان

با داخله و خارجه حق گوی و مترس