عاقل که جز اقدام لزومی نکند

غمناک دل غریب و بومی نکند

داند که حکومتی نگردد ثابت

تا تکیه بر افکار عمومی نکند

آنانکه به قانون‌شکنی مشغولند

پیش وکلا ز خوب و بد مسئولند

آن روز که اعتماد مجلس شد سلب

از شغل وزارت همگی معزولند

آن قوم که با عاطفه و انسانند

با قید اصول بنده احسانند

چون نیست اصول اقل و اکثر همگی

در چشم اصول بین ما یکسانند

آنانکه ترا به خویش ترغیب کنند

ترغیب اثر چو کرد ترعیب کنند

اول قدم اختناق آزادی را

در جلسه به اتفاق تصویب کنند

آنان که اصول را مراعات کنند

عنوان مکافات و مجازات کنند

خوبست خطاکاری بدکاران را

در محکمه صالحه اثبات کنند

آنانکه ز بس خزانه تاراج کنند

ما را به عدو ز فقر محتاج کنند

دیگر ز چه شغل دولتی را دایم

با چوب هوای نفس حراج کنند

نظار چو قفل جعبه را باز کنند

از خواندن رأی نغمه آغاز کنند

کم غصه و پر شوق و شعف دانی کیست

آن را که فزون از همه آواز کنند

آنانکه خطای خویش تکمیل کنند

خواهند به ما فشار تحمیل کنند

ای وای به مجلسی که در آن وکلا

از روی غرض «فرونت » تشکیل کنند

خوش باش که ارباب یقین شک نکنند

از لوح ضمیر نام حق حک نکنند

اثبات گناهان خطاکاران را

در محکمه بی منطق و مدرک نکنند

ما را متمولین گدا می خواهند

بیچاره و بی برگ و نوا می خواهند

با بودن این مجلس اشرافی باز

یکدسته ستمکار «سنا» می خواهند

آن را که نفوذ و اقتدارات بود

در دست تمام اختیارات بود

از چیست ندانست که بدبختی ما

یکسر ز خرابی ادارات بود

در راستی آنکه بی کم و کاست بود

سرسبز و سرافراز بهر جاست بود

دانی ز چه سرو، سرافراز است به باغ

از آنکه بلند همت و راست بود

طوفان که طرفدار صفا خواهد بود

معدوم کن جور و جفا خواهد بود

گر جنگ کند برای حیثیت خویش

نسبت بعقیده باوفا خواهد بود

گر دور زمانه این چنین خواهد بود

نااهل به اهل جانشین خواهد بود

بحران اگر امتداد یابد چندی

حال تو و من بدتر ازین خواهد بود

جان چند گهی گوشه نشین خواهد بود

دل مشعل آه آتشین خواهد بود

گر طول کشد دوره فترت چندی

حال تو و من بدتر از این خواهد بود

آن را که درستی عمل، کیش بود

زان کرده خوب، دشمن خویش بود

هر کس که خطاکاری او بیش بود

پیش همه کس در همه جا پیش بود

ای کاش من و تو را کمی مدرک بود

خودخواهی هر دو پر نبود اندک بود

جای همه نام‌های حزبی ای کاش

این مردم خودپرست را مسلک بود

رسم و ره مستوفی اگر خوب نبود

نزد همه کس این همه محبوب نبود

هنگام زمامداری او باید

از داخله و خارجه مرعوب نبود

آن روز که در ارض و سما هیچ نبود

جز طاعت حق مرام ما هیچ نبود

ما راهرو طریق عرفان بودیم

آن روز که نام رهنما هیچ نبود

ایکاش بشهر شحنه را زور نبود

ملت ز فشار ظلم مقهور نبود

یک شمه ز قانون شکنی می گفتم

گر نامه ما اسیر سانسور نبود