اندر زمانه جود تو تنگی رها نکرد

بیمست ازین سخن دهن و چشم تنگ را

گرفت آب کاشه ز سرمای سخت

چو زرین ورق گشت برگ درخت

گر نیستی درون دلم آتش فراق

کم هر زمان بسوزد از و استخوان و پوست

چندان بگریمی، که مرا آب چشم من

برداردی روان و ببردی به کوی دوست

به عمان قَدْرت فلک چون حباب

ز دریای جاهت جهان بیله ایست

به بزم وصال تو هر جرعه‌ای

که دولت به نایم فرو می‌کند

چو خواهم که گیرم به کف، تخت بد

دگرباره اندر سبو می‌کند

جهان چو چشم نگاران خرگهی گردد

که از خمار شبانه نشاط خواب کنند

مردم چشمم چو مرکز پلک چون برهون شود

مرکز و برهون ز عشقت هر شبی گلگون شود

ندانم چه بردی برین بازی نرد؟

که برد ترا هر دو گیتیست بورک

هرگز نبود خار بشوری چو نمک

وز کاه چگونه می بسازند کسک؟

سیرم از خوان سیه‌کاسه گردون، هرچند

قرص مِهر و مَهَم آرایش خوان می‌بینم

آنچنان خسته‌ام از دست خسیسان کامروز

مرهم از خستن شمشیر و سنان می‌بینم

سیمرغ وقت بود، ولیکن ز پنچ مرغ

ترکیب داده بودش جبار ذوالمنن

همت ز باز و تگ ز غراب و فر از همای

طوق شغب ر فاخته، قوت ز کرگدن

ازین سپس تو ببینی دوان دوان در دشت

بکفش و موزه در افگنده صد هزار سیان

هنگام آنکه گل دمد از خاک بوستان

رفت آن گل شکفته و در خاک شد نهان

هنگام آنکه شاخ شجر نم کشد ز ابر

بی آب ماند نرگس آن تازه بوستان

با جام باده در وطن امروز بر فروز

[...]

گویی که هست مردم چشمم چو آبخو

یا خود چو ماهی است که دارد در آب خو

همیشه بود نعمتت را خورنده

ز آزاد و بنده، چه خرد و چه رنده

این سر و تاج غزان و آن کت مهراج هند

این کله خان چین وآن کمر قیصری

غم تو خجسته بادا، که غمی‌ست جاودانی

ندهم چنین غمی را به هزار شادمانی

منم آنکه خدمت تو کنم و نمی‌توانم

تویی آنکه چاره من نکنی و می‌توانی

چند پویی به گرد عالم چند؟

چند کوبی طریق پویایی؟

تا کی از بهر قوت و شهوت نفس

همچو کاسانه می‌نیاسایی؟

برآمد یکی آرزو ملک را

که بود اندر آن آرزو سال‌ها

که دست وزارت به صدری رسید

که گیرد سعود از رخش فال‌ها

از این پیش بی‌رای او مملکت

[...]

ای بیان جود تو بر کاغذ روز سپید

نقش کرده خامه قدرت به زر آفتاب

هر کجا کلک تو شد بر صفحه کاغذ روان

تیغ هندی را نماند با نفاذش هیچ تاب

در هوایت هر که چون کاغذ دوروئی پیشه کرد

[...]