یکی داستانی کنون در خور است

که دانش فراوان بدو اندر است

سه فرزانه بودند جایی به هم

نشسته زگردون گردان دژم

یکی گفت کز راه باریک من

[...]

فرامرز را آگهی شد که زال

بماندست چون مرغ بی پر وبال

گرفتار بر دست بهمن چنان

که مرگ آرزو آیدش هر زمان

مر او را زپولاد،زندان و بند

[...]

دگرباره هردوبرابرشدند

همه پیش زوبین وخنجرشدند

بدان اندکی لشکرپهلوان

یکایک فداکرده پیشش روان

فرامرزدرپیش صف بانگ زد

[...]

چو بر زهره،تیره شب الماس کرد

هوا روز روشن،شب تار کرد

به هردو سپاه اندرآمد کمی

زهم بازگشتند هردو غمی

سیه مرد را شاه ایران بخواند

[...]

زبس رنگ و افسون و نیرنگ وفن

زپیشش برفتند آن چار تن

برفتند یک نیمه از تیره شب

نهانی زگفتارها بسته لب

بیامد سیه مرد با سی هزار

[...]

زدرگاه شاهی دمیدند نای

سپهبد به اسب اندر آورد پای

سواران او کمتر از پنچ صد

به گیتی چنین بد به مردم رسد

بدان اندکی پیش ایشان شدند

[...]

به زال ستمدیده رفت آگهی

که گشت از فرامرز،گیتی تهی

بزد آه و بگسست از لب،نفس

همی زد سر خویش را بر قفس

همی گفت کای بیوفا روزگار

[...]

الا ای خرد مغز سخن

دلت برگسل زین سرای کهن

که او چون من و چون تو بسیار دید

نخواهد همی با کسی آرمید

اگر شهریاری، اگر پیشکار

[...]

به نام تو ای داور بی نیاز

به جز تو نباشد کسی چاره ساز

تو خلاق و رزاق پروردگار

کنی بنده از لطف خود،رستگار

به غیر از وجود تو هستی کجاست

[...]

ایا قادر پاک ودانای راز

تویی خالق وقادر کارساز

تواز قدرت خویش گشتی پدید

تو دادی در بسته ها را کلید

تو کردی مراین طاق زرین،عیان

[...]

چیست آن کاتشش زدوده چو آب

چو گهر روشن و چو لؤلؤ ناب

نیست سیماب و آب و هست درو

صفوت آب و گونه سیماب

نه سطرلاب و خوبی و زشتی

[...]

این آتش مبارز و این باد کامگار

وین آب تیز قوت و این خاک مایه دار

ضدند و ممکنست که با طبع یکدگر

از عدل شاه ساخته گردند هر چهار

خسرو علاء دولت مسعود تاجور

[...]

بادی مسعود شاه دولت یار

تا ابد کامگار و برخوردار

شهریاری که چرخ بر نامش

گاه دولت کند سعود نثار

کرد عزم غزا و عزمش را

[...]

شبی چو روز فراق بتان سیاه و دراز

درازتر ز امید و سیاه تر ز نیاز

ز دور چرخ فرو ایستاده چنبر چرخ

شبم چو چنبر بسته در آخرش آغاز

برآمده ز صحیفه فلک چو شب انجم

[...]

تو را بشارت باد ای خدایگان عجم

به جاه کسری و ملک قباد و دولت جم

پیام داد مرا دولت خجسته به تو

که ای دو دیده و جان شهنشه اعظم

تو را بشارت دادم به ملک هفت اقلیم

[...]

فراخت رایت ملک و ملک به علیین

کفایت ثقت الملک طاهربن علی

که قوت تن دادست و شادی دل دین

بهار کرد زمان و بهشت کرد زمین

سپهر قدر بزرگی که بر عدو و ولی

[...]

ای مایه سعادت ای بوسعید

ای از سعود گشته مرکب

جاهت ز چرخ یافته میدان

رایت ز مهر ساخته مرکب

روحی ز عیب و نقص منزه

[...]

برشکال ای بهار هندستان

ای نجات از بلای تابستان

دادی از تیر مه بشارت ها

باز رستیم از آن حرارت ها

هر سو از ابر لشکری داری

[...]

گرچه خرم شده ست لوهاوور

باشد آن کس که می خورد معذور

منظر شاه خلد را ماند

که بر او ابر گوهر افشاند

در دل افروز مجلس عضدی

[...]

مرکبش فعل برق و صرصر پای

وهم گردد سبک چو خاست ز جای

سنگ در زیر سم او گرداست

رخش خیز است و دلدل آورد است

در نوردد زمین همی بتگی

[...]